Mamy jeden z najbardziej kosztownych ustawowo bezpłatnych systemów opieki zdrowotnej, a ponadto prawie najwięcej w Europie wydajemy prywatnie na ochronę zdrowia. Łącznie z wydatkami na leczenie prywatne u stomatologa na jedną osobę przypadało rocznie 1539 zł.

Skoro i tak dużo wydajemy na leczenie prywatne, to czy Polska faktycznie nie jest gotowa na przyjęcie systemu współpłacenia za świadczenia medyczne?

Argumenty przemawiające za wprowadzeniem systemu współpłacenia to:

• i tak płacimy – w dodatku w porównaniu z innymi bardzo dużo – za leczenie prywatne;

• poziom zaufania do publicznej służby zdrowia nie jest duży – wolimy zapłacić za lepszą jakość;

• strumień środków w systemie nie ulegnie znaczącemu zwiększeniu pomimo narastających nakładów na służbę zdrowia;

• współpłacenie jest skutecznym instrumentem racjonalizacji popytu na usługi medyczne.

Wśród głównych argumentów na nie odnośnie współpłacenia za usługi medyczne przytacza się kwestie polityczne – głównie obawy przed społecznymi reakcjami na tego typu propozycje. Społeczeństwo może współpłacenie uznać za dodatkowe obciążenie finansowe. Poza tym nie wiadomo też, czy dodatkowe opłaty pacjentów podniosą jakość świadczeń.