Szelak, który wykorzystywany jest w technice dentystycznej i stomatologii, to materiał naturalny. Jest wydzieliną tworzoną przez niewielkie pasożytnicze owady bytujące na różnych gatunkach drzew rosnących w południowo-wschodniej Azji i w Tajlandii. Wydzielina ta jest produktem przemiany metabolizmu owada. To naturalny lak, który jest dwukrotnie w ciągu roku zeskrobywany z gałązek, na których pozostawiają go owady. Następnie szelak jest czyszczony z resztek organicznych (na przykład kawałków drewna czy cząstek owadów), a po dokładnym przemyciu wodą w celu usunięcia rozpuszczalnych zanieczyszczeń, otrzymuje się produkt pośredni, tak zwany seedlack. Materiał ten może mieć wiele różnych kolorów i odcieni: od żółtego do czerwonego. Barwa zależy od drzewa, na którym bytował owad i od szczepu owadów. Następnie seedlack jest poddawany procesowi rafinacji. W zależności od zastosowanej metody rafinacji otrzymuje się szelak barwny – jego kolor pochodzi od pigmentu erytromycyny, lub bezbarwny – pozyskany w procesie bielenia preparatami chlorowymi.

Gotowy szelak jest nietoksyczny i nieszkodliwy dla ludzkiego organizmu. Poza tym, że wykorzystują go technik dentystyczny i stomatolog w swojej pracy w postaci łyżek szelakowych przy wykonywaniu modeli protetycznych, materiał ten znalazł zastosowanie także w farmacji (składnik pokrywający tabletki) oraz w przemyśle spożywczym (do pokrywania cukierków drażetek) bądź jako składnik lakierów do drewna.

Niezwykle cenną właściwością szelaku jest jego termoplastyczność i brak zmian chemicznych, które zachodzą w materiale po jego ogrzaniu. Dzięki temu możliwe jest powtarzanie procesu ogrzewania i nadawania plastyczności szelakowej masie oraz schładzania jej bez ujmy dla właściwości materiału.