Leczenie ortodontyczne niektórych wady zgryzu wymaga rozsunięcia szwu podniebiennego. Uzyskuje się to przez przyłożenie odpowiedniej siły, której wielkość zależy od wieku pacjenta i która jest skierowana w poprzek łuku zębowego i przenoszona poprzez zęby na szew podniebienny. Szew poddany działaniu tej siły otwiera się, a wytworzona w ten sposób szczelina początkowo wypełniona jest krwią i płynami tkankowymi, a następnie dochodzi w jej obrębie do odkładania się nowej kości. O tym, że szew podniebienny ulega rozsunięciu, świadczy pojawienie się diastemy pomiędzy siekaczami szczęki górnej.

Rozsuwanie szwu ma na celu:

• poszerzenie całej szczęki, a nie tylko powiększenie łuku zębowego poprzez przesunięcie zębów;

• wyrównanie dysproporcji pomiędzy górnym i dolnym łukiem zębowym.

Do poszerzania szczęki wykorzystywane są specjalne aparaty ze śrubą, poprzez którą reguluje się rozsunięcie szwu podniebiennego.

Poszerzenie szczęki poprzez rozsunięcie szwu podniebiennego bez wykorzystania ingerencji chirurgicznej możliwe jest w tkankach młodych i nieskostniałych, czyli w okresie dzieciństwa i we wczesnym okresie młodzieńczym. Później, kiedy szew ulega skostnieniu, jego rozsunięcie jest bardzo trudne i uważa się, że aby po 16. r. ż. poszerzenie szczęki było skuteczne, konieczna może okazać się interwencja chirurgiczna. Operacja bywa zalecanym rozwiązaniem, gdyż przykładanie zbyt dużych sił statycznych może prowadzić nawet do złamania zębów filarowych, a ponadto rozsuwanie szwu aparatem w późniejszym wieku może skutkować większym prawdopodobieństwem nawrotu wady.