Znieczulenie miejscowe

Jest to najczęściej stosowane znieczulenie, podawane podczas wielu prostych zabiegów stomatologicznych. Powoduje chwilowy brak odczuwania bólu, temperatury i dotyku na określonym, niewielkim obszarze w jamie ustnej. Podawane jest w okolicy zęba, który ma być leczony. Zaczyna działać kilka minut po podaniu. Nie powoduje utraty świadomości.

Zwykle do środka znieczulającego, który rozszerza naczynia krwionośne, dodawany jest środek obkurczający, który te naczynia zwęża i jednocześnie powoduje wolniejsze wchłanianie leku, a w konsekwencji jego dłuższe działanie (znieczulenie działa jeszcze jakiś czas po zabiegu).

Znieczulenia miejscowe dzielimy na:

• Powierzchniowe. Przed podaniem znieczulenia stomatolog smaruje miejsce, w którym zamierza wkłuć igłę, maścią lub żelem (może też stosować aerozol, płyny), aby zapobiec niemiłym odczuciom związanym z podawaniem znieczulenia. Czasami podaje się je przy drobnych zabiegach (np. wyrwaniu chwiejącego się zęba mlecznego) lub czynnościach stomatologicznych (np. zakładaniu formówki).

• Nasiękowe. Ten rodzaj znieczulenia wprowadza się do tkanki. Stosuje się je do wyrywania zębów i podczas leczenia zębów górnych i siekaczy dolnych.

• Przewodowe. Toznieczulenie podaje się w pobliżu pnia nerwu.Zapewnia ono znieczulenie na dużym obszarze przy podaniu małej ilości środków. Stosowane jest głównie podczas leczenia zębów dolnych.

• Śródwięzadłowe. Znieczulenie wstrzykuje się do szpary ozębnej za pomocą specjalnych strzykawek ciśnieniowych. Powoduje ono brak czucia i bólu w obrębie jednego zęba.

Znieczulenie to musi być podawane przez anestezjologa. Stosuje się je podczas zabiegów chirurgicznych, a także w trudnych przypadkach (np. u dzieci nadpobudliwych, niepełnosprawnych, upośledzonych, takich, u których inne sposoby znieczulenia są przeciwwskazane). Może być podawane dwoma sposobami: wziewnie lub dożylno – czasami łączy się te metody. Dziecko nie pamięta zabiegu.

Zabiegi wykonywane ze znieczuleniem ogólnym wykonywane są:

• w gabinecie stomatologicznym (gdy dziecko jest zdrowe i skończyło 12 lat),

• na sali operacyjnej (narkoza krótka lub inkubacyjna).

Po zabiegu dziecko pozostaje na obserwacji, aż do pełnego powrotu świadomości oraz sprawności fizycznej i psychicznej; do domu powinno wrócić pod opieką osoby dorosłej.

Jest to znieczulenie miejscowe uzupełnione środkami uspokajającymi (sedacją).

Sedacja – uspokojenie, zmniejszenie świadomości dziecka za pomocą:

• gazu rozweselającego (dwutlenku azotu i tlenu), który powoduje u dziecka miłe uczucie odprężenia, czasem stan półsnu. Usuwa on lęk, a także ból. Podawany jest za pomocą maseczki zakładanej na nos.

• leku, o podaniu którego decyduje lekarz.

W sedacji dziecko zachowuje odruchy obronne i kontakt werbalny z lekarzem.

Zamrażanie

Zamrażaniejest to rodzaj znieczulenia, który dziś rzadko się już stosuje, gdyż jest nieskuteczny, powierzchowny i krótkotrwały. Używano go kiedyś na przykład podczas wyrywania zębów mlecznych.

W leczeniu dzieci stosuje się także premedykację, a więc postępowanie psychologiczno-farmakologiczne. Polega ono na rozmowie informującej o przebiegu wizyty i mającej usunąć niepokój, a także podaniu środków uspokajających lub znieczulających.

Źródło: Opracowanie własne