Złuszczające zapalenie dziąseł (desquamative gingivitis) nie jest uznawane za chorobę, ale za symptom będący konsekwencją innych schorzeń jamy ustnej lub chorób układowych dających objawy również w tym obszarze. Schorzenie dotyka najczęściej kobiety – głównie po 30. roku życia. Choć rzadko, bywało również obserwowane u dzieci. Etiologia złuszczającego zapalenia dziąseł nie jest na razie znana. Najczęstszą przyczyną są schorzenia o charakterze immunologicznym i autoimmunologicznym, przebiegające z wytworzeniem pęcherzy na błonach śluzowych jamy ustnej, w tym pemgfigoid jamy ustnej, liszaj płaski, pęcherzyca, rumień wysiękowy wielopostaciowy. Rzadziej przyczyniają się do rozwoju złuszczeń dziąseł białaczka, sarkoidoza, choroba Leśniowskiego-Crohna. Złuszczające zapalenie dziąseł może być także wywołane przez czynniki chemiczne, w tym materiały i środki stomatologiczne stosowane podczas zabiegów. Część przypadków złuszczającego zapalenia dziąseł bywa błędnie określanych mianem alergii – ponieważ daje podobne objawy; i odwrotnie: niektóre „alergie” to właśnie złuszczające zapalenie dziąseł.

Przypadłość tę rozpoznamy po zmianach na wargowej i policzkowej części wyrostków zębodołowych:

• zaczerwienionej, gładkiej i lśniącej powierzchni błony śluzowej;

• złuszczaniu się nabłonka;

• białych plamach i pęcherzach występujących w obszarze zmienionym zapalnie – pęcherze są wypełnione treścią surowiczą lub krwistą;

• nadżerkach powstałych po pęknięciu pęcherzy wskutek urazów mechanicznych (dochodzi do nich np. podczas spożywania posiłków lub szczotkowania zębów).

Złuszczającemu zapaleniu dziąseł towarzyszy często bolesność na tyle silna, że codzienna higiena jamy ustnej może być utrudniona, a noszenie protez dentystycznych i aparatów ortodontycznych – wręcz niemożliwe. W leczeniu zmian w obszarze jamy ustnej stosuje się działające miejscowo środki przeciwzapalne, kojące i łagodzące ból oraz przyspieszające regenerację tkanek śluzówki.

Źródło: Opracowanie własne