Materiał kompozytowy składa się z dwóch faz: twardego wypełniacza, takiego jak szkło i krzemionka, oraz z miękkiej matrycy utworzonej z żywic metakrylowych. Jego polerowanie może przysporzyć stomatologowi oraz technikowi dentystycznemu wiele problemów, ponieważ zbyt duża siła nacisku powoduje, że z kompozytu wyrywane są większe cząstki wypełniacza, w efekcie czego powierzchnia nigdy nie będzie gładka. Należy też pamiętać, aby przy polimeryzacji światłem moc lampy nie była mniejsza niż 300 mV/cm²; w przeciwnym razie uzyskany materiał pozostanie dość miękki i podczas polerowania będzie się łatwo wycierał, co uniemożliwi uzyskanie wysokiego połysku. Pamiętajmy, że niską moc lampy może spowodować słabo naładowany akumulator, jak również zanieczyszczenia końcówki emitującej światło.

Podczas wygładzania powierzchni kompozytu dobrze jest stosować niskie obroty urządzenia polerującego – około 1700 rpm.

Do wewnątrzustnego polerowania praktycy polecają krążki polerskie o różnej gradacji. Należy stopniowo zmniejszać poziom ich ziarnistości, a na sam koniec zastosować pastę polerską. Pozwala to uzyskać materiał kompozytowy o najwyższym stopniu wypolerowania.