Prawo przewiduje, że pacjent lub jego przedstawiciel ustawowy może zaskarżyć decyzję lub orzeczenie lekarza, jeśli mają one wpływ na obowiązki lub prawa pacjentów wynikające z przepisów. Prawo to przysługuje w odniesieniu do wszelkich opinii i orzeczeń, o których mowa w art. 2 ust. 1 ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty (Dz. U. z 2008 r. nr 136, poz. 857 ze zm.).

Swój sprzeciw pacjent zgłasza za pośrednictwem Rzecznika Praw Pacjenta do działającej przy nim Komisji Lekarskiej. Trzeba to zrobić w terminie 30 dni od dnia wydania opinii albo orzeczenia przez lekarza orzekającego o stanie zdrowia pacjenta. Konieczne jest zadbanie o formalno-merytoryczną wartość sprzeciwu – wymaga on bowiem uzasadnienia oraz wskazania przepisu prawa, z którego wynikają prawa lub obowiązki. Niedopełnienie tego wymogu skutkuje zwróceniem pisma pacjentowi. W piśmie należy w sposób rzeczowy i klarowny opisać, na czym zdaniem skarżącego polega błąd lekarza; najlepiej też dołączyć do sprzeciwu posiadaną dokumentację medyczną, która uwiarygodni pisemne uzasadnienie. W sytuacji, kiedy sprzeciw spełnia wymogi formalne, rozpatruje go Komisja Lekarska, podejmując decyzję w ciągu 30 dni od dnia złożenia sprzeciwu. Od decyzji tej nie ma już odwołania.

Źródło: „Gazeta Podatkowa”