Patologiczne zgrzytanie zębami, inaczej bruksizm, coraz częściej postrzegane jest jako problem nie tylko stomatologiczny, ale również (a często: przede wszystkim) psychologiczny. Zgrzytamy zębami ze stresu, z nierozładowanych, tłumionych lub kamuflowanych negatywnych emocji. Bruksizm dotyczy osób dorosłych i dzieci – najczęściej nieradzących sobie z problemami zawodowymi lub w szkole, w grupie rówieśników, lub żyjących w rodzinach, które borykają się z problemami nałogów, konfliktami czy poważnymi chorobami najbliższych krewnych. 

Jeśli u dorosłego lub u dziecka u stomatologa zostaną wykryte uszkodzenia zębów, które mogą być skutkiem bruksizmu, dentysta – oprócz leczenia zachowawczego i wdrożenia profilaktyki stomatologicznej – zasugeruje spotkanie z psychologiem. 

Leczenie bruksizmu w gabinecie dentystycznym polega na:

• usunięciu fizycznych skutków zaburzenia (np. pękniętego szkliwa, zmian próchnicowych rozwijających się na startych powierzchniach zębów);

• zapobieganiu powstawaniu nowych uszkodzeń uzębienia poprzez nakładanie specjalnych szyn relaksacyjnych lub protez, które odciążają układ żujący i chronią powierzchnię zębów przed ścieraniem. 

U psychologa leczenie bruksizmu polega na znalezieniu przyczyny stresu i nauczeniu pacjenta, jak radzić sobie z negatywnymi emocjami, które powodują zaciskanie szczęk i zgrzytanie zębami. 

Źródło: „Gazeta Współczesna”