Gips to pospolity minerał z grupy siarczanów. To jeden z tych materiałów, z którymi technik dentystyczny ma najczęściej do czynienia w codziennej pracy. Pod względem chemicznym jest pólwodzianem siarczanu wapnia, który po kontakcie z wodą przekształca się w dwuwodzian siarczanu wapnia.

Gips wykorzystywany w stomatologii powinien charakteryzować się:

• zdolnością do przyjmowania wody i wiązania;

• odpowiednią konsystencją, dzięki czemu możliwe będzie wykonanie modelu;

• odpowiednim czasem wiązania: na tyle długim, by było możliwe wykonanie szeregu czynności związanych z wykonaniem modelu, a jednocześnie na tyle krótkim, by oczekiwanie na zakończenie wiązania gipsu nie trwało zbyt długo;

• odpowiednimi parametrami fizycznymi: odpornością na zginanie, twardością i odpornością na ścieranie oraz na rozciąganie i ściskanie;

• właściwościami higroskopijnymi.

W stomatologii wykorzystywane są następujące rodzaje gipsów:

• Gipsy wyciskowe – obecnie stosowane do artykulacji, a kiedyś służyły jako standardowe masy do wykonywania wycisków u pacjentów bezzębnych. To drobnoziarniste materiały, które zawierają katalizatory przyspieszające wiązanie, mogą też być wzbogacone w barwniki czy środki smakowe.

• Gipsy alabastrowe – stosowane głównie do wykonywania prac pomocniczych, nie wymagających wysokiej jakości. To materiały drobnoziarniste.

• Gipsy odlewowe – materiały o cząsteczkach w regularnym kształcie i lepszych parametrach fizycznych od gipsów alabastrowych, stosowane do wykonywania modeli, wykorzystywane do napraw i w ortodoncji.

• Gipsy supertwarde – dzięki małej porowatości cząstek nadają się do prac precyzyjnych i roboczych, na protezy stałe lub kombinowane.

Źródło: Opracowanie własne