Leczenie próchnicy w starożytności nie było zbyt powszechne, choć na pewno podejmowano takie próby. Problem polegał na tym, że ówcześni nie wiedzieli, co jest przyczyną choroby. Uważano przez długi czas, że niszczenie zębów następowało w wyniku drążenia robaków w komorach zębów. Istnieją nawet rzeźby, które przedstawiają przekroje przez zęby, a w nich robaki, które miały doprowadzać to niszczenia tkanek i próchnicy.

Na przełomie starożytności i nowożytności Egipt był jednym z bardziej nowoczesnych ośrodków leczniczych – także pod względem leczenia próchnicy zębów. Wynikało to z faktu, że u starożytnych Egipcjan częste były zniszczenia szkliwa w typie abrazji i erozji. Wynikało to między innymi z powszechnej konsumpcji zbóż zanieczyszczonych wszechobecnym piaskiem. Postępowanie erozji doprowadzało do obnażenia miazgi zębów, a następnie do stanów zapalnych i ropni okołowierzchołkowych.

Faraonowie umieli swoich własnych służących oczyszczających im zęby, a także leczących je. Pospólstwo musiało zadowolić się usługami „publicznymi”. Dolegliwości bólowe podczas zabiegów na masową skalę znoszono podawaniem opium.