Lekarze dentyści mogą zdobywać specjalizacje chirurgiczne w różny sposób w zależności od kraju, w którym podejmują kształcenie w tym kierunku. Najczęściej spotykana jest sytuacja, w której chirurgia szczękowo-twarzowa jest specjalizacją wyłącznie lekarską, zaś specjalizacja lekarsko-dentystyczna to chirurgia stomatologiczna. W niektórych krajach, np. na Litwie, lekarze dentyści mogą zdobywać specjalizacje w dwóch odrębnych dziedzinach chirurgii: chirurgii stomatologicznej oraz chirurgii szczękowo-twarzowej. W naszym kraju specjalizacja w dziedzinie chirurgii szczękowo-twarzowej to specjalność zarówno lekarska, jak i lekarsko-dentystyczna. Zatem specjalistą w tej dziedzinie może zostać:

• osoba, która ukończyła studia medyczne na kierunku lekarskim

• osoba, która posiada dyplom uczelni medycznej o kierunku lekarsko-stomatologicznym

• osoba, która ukończyła studia na kierunku lekarskim oraz na kierunku stomatologicznym.

Z powodu odmienności rozwiązań w zakresie chirurgii szczękowo-twarzowej w Europie, uwarunkowanych różnymi czynnikami dotyczącymi organizacji systemu ochrony zdrowia, kształcenia oraz zasad wykonywania zawodów medycznych, mogą pojawiać się niejasności i komplikacje w kwestii ustalania równorzędności kwalifikacji chirurgów szczękowo-twarzowych z różnych państw i kłopoty z określeniem warunków wzajemnego uznawania tych kwalifikacji. Z przepisów Unii Europejskiej regulujących zasady uznawania kwalifikacji zawodowych wynika, że obecnie automatycznie w państwach członkowskich UE można uznawać jedynie dwie specjalizacje lekarsko-dentystyczne: chirurgię stomatologiczną i ortodoncję. Z kolei dyrektywa 2005/36/WE wskazuje, że automatycznemu uznawaniu – jednak tylko jako specjalizacja lekarska – podlegają specjalności w dziedzinie chirurgii szczękowo-twarzowej oraz w dziedzinie chirurgii zębowej, jamy ustnej i szczękowo-twarzowej. Z dyrektywy tej wynika, że:

• chirurgia szczękowo-twarzowa to specjalność o minimalnym okresie szkolenia wynoszącym 5 lat; można ją uzyskać po ukończeniu studiów lekarskich;

• chirurgia zębowa, jamy ustnej i szczękowo-twarzowa jest specjalnością o minimalnym okresie szkolenia wynoszącym 4 lata, uzyskiwaną przez osoby po ukończeniu studiów lekarskich oraz lekarsko-dentystycznych.

Specjalizacja z dziedziny chirurgii szczękowo-twarzowej zdobyta w Polsce, w odniesieniu do postanowień dyrektywy 2005/36/WE:

• podlega automatycznemu uznaniu w 13 innych państwach UE jako specjalizacja lekarska;

• powala na posługiwanie się zdobytą specjalizacją przez osoby, które posiadają dyplom zarówno uczelni lekarskiej jak i stomatologicznej w ramach wykonywania zawodu lekarza;

• nie podlega automatycznemu uznaniu na terenie innych państw, jeśli specjalizację tę zdobyła w Polsce osoba z dyplomem lekarza dentysty, przy czym może podlegać uznaniu w oparciu o zasady systemu ogólnego w państwach, w których także istnieje odpowiednia specjalizacja lekarsko-dentystyczna.

Źródło: „Gazeta Lekarska”