Wady zgryzu nie pozostają bez wpływu na kondycję przyzębia. Z obserwacji wynika, że u dzieci, u których stwierdzono nieprawidłowości w funkcjonowaniu zgryzu, występują też choroby przyzębia. Stopień zaawansowania schorzenia periodontologicznego zależy od rodzaju wady zgryzu, stopnia jej nasilenia i czasu istnienia, wieku dziecka, odporności ustrojowej oraz od jakości higieny jamy ustnej.

Schorzenia periodontologiczne wynikające z wad zgryzu powstają na skutek występowania w jamie ustnej nieprawidłowych naprężeń i sił, które w niefizjologiczny sposób wywierają wpływ na tkanki przyzębia. Przyzębie w prawidłowo ukształtowanym zgryzie odpowiedzialne jest za przyjmowanie nacisku głównie w kierunku pionowym. Wady zgryzu powodują, że w czasie żucia powstają siły ukierunkowane również poziomo. To zaś negatywnie wpływa na strukturę tkanki kostnej znajdującej się w przyzębiu i na warstwy cementu zębowego. Może dochodzić m.in. do „łuszczenia się” cementu oraz rozluźniania zbitej masy kostnej. W efekcie przyzębie staje się mniej wytrzymałe na działanie sił powstających podczas żucia i bardziej podatne na powstawanie patologicznych zmian w tkankach o osłabionym utkaniu.

Ortodonta lecząc wadę zgryzu jednocześnie przyczynia się do wyeliminowania niekorzystnego dla przyzębia układu sił i naprężeń. Wyniki badań wskazują, że poprawa kształtu zgryzu wpływa korzystnie na poprawę struktury tkanki kostnej w przyzębiu oraz tkanek miękkich. U dzieci leczonych ortodontyczne wraz z poprawą warunków zgryzowych zmniejszają się patologiczne kieszonki dziąsłowe, a zęby w dziąsłach są bardziej stabilne.

Źródło: Opracowanie własne