Umiejętność porozumiewania się to nie tylko właściwe przekazywanie informacji. To także cecha, dzięki której buduje się dobre relacje o nabywcą usług oraz ze współpracownikami. Technik dentystyczny chcąc osiągnąć sukces zawodowy powinien pamiętać, że przekazywanie informacji odbywa się na dwóch płaszczyznach:

• werbalnej - to ubieranie myśli w słowa

• niewerbalnej - wszystko, co przekazuje dodatkowe informacje o rzeczywistych lub ukrytych intencjach: całokształt zachowania, tonacja głosu, mimika twarzy, gesty; również strój, sposób obchodzenia się z urządzeniami stanowiącymi wyposażenie gabinetu, organizacja pracy oraz podejście do zatrudnionego personelu medycznego.

Trzeba zdawać sobie sprawę, że za pomocą niewerbalnych sposobów komunikacji przekazuje się, często nieświadomie, wiele informacji, które – być może – wolałoby się zachować dla siebie. Jest to szczególnie widoczne w sytuacjach nacechowanych dużą dawką emocji.

Czym powinna charakteryzować się dobra komunikacja na liniach nabywca usług – technik dentystyczny oraz technik/przedsiębiorca – współpracownicy?

• Empatią - życzliwe traktowanie i zrozumienie trapiących problemów powinno być cechą charakteryzującą każdą osobę działającą w sektorze usług medycznych. Takie postępowanie dobrze wpływa na przełamanie chłodnej, sztywnej atmosfery, nie łamiąc przy tym zasad profesjonalnego postępowania. Usprawnia także porozumiewanie się między pracownikami. Technik powinien być nastawiony na słuchanie tego, co mówi lekarz stomatolog, co sugeruje pacjent i jakie informacje przekazują współpracownicy. Powinien nastawić się na odbiór bodźców werbalnych oraz niewerbalnych.

• Zwrotnością komunikatów – technik musi mieć pewność, że informacje kierowane do odbiorcy są nie tylko odbierane, ale i rozumiane - to szczególnie ważne, gdy trudno znaleźć rozwiązanie, które zadowoliłoby i przyszłego użytkownika protezy, i lekarza dentystę. Cecha ta jest także istotna w przypadku relacji pomiędzy współpracownikami i na płaszczyźnie przełożony – podwładny. W każdym z wymienionych przypadków w razie pojawienia się nieprzyjemnych sytuacji (np. kiedy zaproponowane rozwiązanie protetyczne nie spełni swej roli w przywracaniu funkcjonalności narządu żucia) oraz w zdarzeniach pojawiających się wśród współpracujących ze sobą osób, łatwiej będzie dzięki tej cesze wypracować rozwiązanie i znieść poczucie krzywdy, rozgoryczenie czy złość.

• Zgodnością przekazów werbalnych i niewerbalnych – wszelka niezgodność pojawiająca się w tych dwóch płaszczyznach komunikowania się zostaje szybko wyłapana przez bacznego obserwatora; lub rodzi się podświadome odczucie niedopasowania zachowania do deklaracji słownych, co wzbudza podejrzliwość w stosunku do partnera w rozmowie.

• Fachowością, rzeczowością i przystępnością informacji kierowanych do nabywcy usług – żaden nabywca usług (przyjmując, że jest nim pacjent oczekujący na wykonanie uzupełnienia protetycznego) nie ma obowiązku posiadania znajomości specjalistycznego języka, którym posługują się technicy; trudne słownictwo zniechęca do rozmowy i deprymuje drugą stronę.

Źródło: Opracowanie własne