Największym problemem, z którym musi sobie poradzić uczący się jeszcze technik dentystyczny, jest znalezienie pracowni, w której mógłby odbyć praktykę zawodową. Głównie dlatego, że osoby prowadzące pracownie niechętnie przyjmują praktykantów. Przyjęcie praktykanta wiąże się z wzięciem za niego pełnej odpowiedzialności i zobowiązaniem się do nauczenia przyszłego technika tego, co powinien on umieć po odbyciu praktyki zawodowej. Oznacza to więc, że przyszły kolega po fachu powinien poznawać arkana zawodu nie tylko biernie – patrząc na to, co i jak wykonują doświadczeni pracownicy laboratorium, ale również czynnie – uczestnicząc w procesie tworzenia protezy i samodzielnie wykonując prace. To dążenie do samodzielności, bywa, niepokoi doświadczonych kolegów, którzy nie wiedząc, co młody człowiek potrafi zrobić, albo nie dopuszczają go do wykonywania protez, albo robią to ostrożnie.

Błędy popełniane przez praktykantów mogą być kosztowne: trzeba brać pod uwagę straty materiałów, nadwerężenie zaufania klienta (niezadowolonego z oddanej pracy protetycznej), a nawet zepsuty specjalistyczny sprzęt.

Nie wszyscy właściciele pracowni chętnie dzielą się zdobywaną latami wiedzą praktyczną. Nie wszyscy mają też dar przekazywania wiedzy i wystarczającą ilość cierpliwości i czasu, by po kolei wszystko tłumaczyć. Ponadto w każdej pracowni praca przebiega z wykorzystaniem różnych metod i technik.

Praktykant powinien też wiedzieć, że każdy doświadczony już technik dentystyczny ma swoje własne, wypracowane sposoby na ułatwianie pracy, m.in. skracając lub modyfikując poszczególne czynności składające się na proces tworzenia uzupełnienia protetycznego. Takie postępowanie odbiega od tego, czego przyszły technik dentystyczny uczy się na zajęciach teoretycznych w szkole. I może spowodować, że uczeń już później - w swojej pracowni - będzie powielał nabyte podczas praktyki nawyki.

Osoby, które praktyki mają już za sobą, radzą, aby:

• nie zniechęcać się przy poszukiwaniu pracowni, w której będzie można odbyć praktykę;

• rozgraniczać szkołę i praktykę i nie przenosić na grunt szkolny nawyków nabytych w pracowniach;

• podczas praktyk pytać, podpatrywać, być uczniem ambitnym i chętnym do współpracy.

Źródło: „Nowoczesny Technik Dentystyczny”