Epilepsja (padaczka) to choroba o wciąż nie do końca jasnej etipatogenezie. Pacjent z epilepsją wymaga szczególnie ostrożnego traktowania podczas wykonywania badania oraz podczas przeprowadzania zabiegów stomatologicznych. Napad epileptyczny może być spowodowany przez szereg czynników emocjonalnych lub fizycznych, w tym tych, z którymi chory ma styczność podczas rutynowej wizyty w gabinecie stomatologicznym (światło, dźwięk, strach). Atak taki może mieć różny przebieg, ale najczęściej dochodzi do wystąpienia drgawek oraz częściowej lub całkowitej utraty świadomości. Atak rozpoczyna się silnymi, tonicznymi skurczami mięśni, z zatrzymaniem oddechu włącznie. W dalszej kolejności pojawiają się drgawki całego ciała, przyspieszone ruchy oddechowe, na ustach chorego pojawia się piana. Na początku napadu chory może wydać z siebie głośny, przenikliwy krzyk. W takcie drgawek może dojść do przygryzienia języka i uszkodzenia tkanek jamy ustnej ze szkliwem włącznie. Istnieje też ryzyko wystąpienia uszkodzeń tkanek miękkich ciała i kości, jeśli chory upadł i poważnie się poturbował. Napad padaczkowy kończy się stopniowym wyciszaniem drgawek, głębokim snem chorego, a pełny powrót do świadomości może być początkowo charakteryzować się zamroczeniem a nawet stanami agresywnymi.

Dentysta powinien zwrócić szczególną uwagę na stan psychiczny i emocje występujące u pacjenta, który ma być poddany badaniu lub zabiegowi. Zaleca się prowadzić leczenie stomatologiczne z zachowaniem szczególnej ostrożności oraz unikać generowania bodźców, które mogłyby zainicjować wystąpienie napadu. Wskazana jest współpraca z lekarzem neurologiem prowadzącym leczenie epilepsji u pacjenta. W razie wystąpienia napadu koniecznie należy przede wszystkim zapewnić drożność dróg oddechowych oraz zabezpieczyć pacjenta przed urazami fizycznymi.

Źródło: Opracowanie własne