Australia to państwo o ogromnym terytorium, gdzie na kilometr kwadratowy przypada zaledwie trzech mieszkańców. Pomimo tego system opieki zdrowotnej działa tam bardzo sprawnie – jest jednym z priorytetów w działaniach rządu. Oto, na czym opiera się odnoszący sukcesy australijski model troski o zdrowie obywateli:

• Odpowiednie rozmieszczenie placówek medycznych na bardzo dużym obszarze kraju tak, by pomimo dużych odległości dzielących miasta od siebie (nawet kilkaset kilometrów) zapewniony był dostęp do opieki zdrowotnej.

• Rozwinięty system medycznego ratownictwa lotniczego (The Royal Flying Doctor Service) – istnieje od 1928 r. Na niektórych słabo zaludnionych obszarach samolot stał się obecnie najważniejszym środkiem transportu.

• Zapewnienie radiowych i telefonicznych konsultacji pielęgniarek i lekarzy z chorymi, którzy znajdują się w znacznym oddaleniu od punktu opieki medycznej.

• Aparaty telefoniczne w określonych punktach drogi – telefoniczna łączność kablowa zapewnia mniej zawodną możliwość skontaktowania się z osobami mogącymi udzielić pomocy medycznej od łączności realizowanej przez sieci komórkowe.

• Poprawa zdrowia przez propagowanie akcji prozdrowotnych, które skutecznie działają na społeczeństwo.

• Finansowanie służby zdrowia dzięki istnieniu powszechnego systemu opieki medycznej Medicare oraz wpływów z sektora prywatnego. Pacjent posiadający ubezpieczenie Medicare leczony w placówce publicznej nie ponosi kosztów hospitalizacji, natomiast w przypadku korzystania z usług prywatnej lecznicy Medicare pokrywa do 75 proc. podstawowych kosztów zawartych w wykazie, które obejmują głównie usługi i procedury medyczne. Koszty za leki i zakwaterowanie w placówce prywatnej mogą być pokrywane z prywatnych polis ubezpieczeniowych.

• Prawie połowa Australijczyków (43 proc.) posiada prywatne ubezpieczenie zdrowotne. Polisa zabezpiecza to, czego nie ujmuje wykaz świadczeń publicznych, w tym usługi stomatologiczne.

• Zaangażowanie w realizację zadań związanych z ochroną zdrowia rządu, rządów stanowych oraz samorządów lokalnych. Rząd realizuje politykę zdrowotną kraju, politykę lekową, ustala i finansuje programy zdrowotne, nadzoruje badania naukowe, przekazuje subsydia dla niższych szczebli na finansowanie działalności ośrodków medycznych oraz udziela pomocy w leczeniu weteranów wojennych i ich rodzin. Władze stanowe z kolei sprawują nadzór nad placówkami medycznymi, przede wszystkim szpitalami publicznymi, ustalają zasady współpracy pomiędzy świadczeniodawcami oraz monitorują, kontrolują i wydają licencje związane ze świadczeniem usług medycznych, a także programami szczepień ochronnych oraz zwalczaniem chorób zakaźnych. Władze finansują ok. 80 proc. szpitali – publicznych i prywatnych.

• 9 proc. PKB – tyle w latach 2008-2009 wynosiły wydatki na opiekę medyczną; wydatki te rosną o ok. 6 proc. rocznie; najwięcej wydatków przeznacza się na finansowanie szpitali oraz zakup farmaceutyków; 70 proc. pieniędzy przeznaczanych na ochronę zdrowia pochodzi z podatków, 16,8 proc. to wydatki indywidualne, a tylko 7,8 proc. stanowią prywatne ubezpieczenia medyczne; najwięcej środków trafia do szpitali, w tym 80 proc. do szpitali publicznych.

Źródło: „Menedżer Zdrowia”