XX-lecie międzywojenne było czasem torowania drogi dla zaistnienia samorządu lekarsko -dentystycznego. By nowo powstała korporacja zawodowa mogła komunikować się oficjalnie ze swoimi członkami i organami, powstał „Dziennik Urzędowy Izb Lekarsko – Dentystycznych”, którego pierwszy numer ukazał się w 1938 roku. Oficjalnie brzmiąca nazwa nie była przypadkowa – nawiązywała do państwowego Dziennika Ustaw, co miało podkreślić rangę periodyku i wagę zamieszczanych w nim informacji. Samorząd lekarsko – dentystyczny, pomimo tego, że był organem z wyboru, miał również uprawnienia nakazowe, nadane przez ustawę. I zdolność tę należało uświadomić tak samym członkom korporacji, jak i społeczeństwu.

Dla podkreślenia rangi „urzędowej” samorządu lekarsko – dentystycznego, został opracowany „Zbiór przepisów prawnych dotyczących całokształtu spraw dentystycznych”. Opracowanie wykonał Witold Wojnarski, pracownik w międzywojennym ministerstwie opieki społecznej. Dla współczesnych badaczy publikacja ta stanowi kompendium wiedzy o miejscu lekarza dentysty w Polsce przed II wojną światową i o kolejach losu samego samorządu.

Mając podbudowę urzędową i ustawową, korporacja lekarsko – dentystyczna zabrała się za rozwiązywanie problemów drążących samorząd. Dużym krokiem naprzód w kierunku zmiany postrzegania zawodu lekarza dentysty było przyznanie prawa do wypisywania recept.

16 stycznia 1939 r. ukazało się rozporządzenie ministra opieki społecznej Mariana Zyndrama-Kościałkowskiego o stosowaniu leków przez lekarzy - dentystów. Do tej pory stomatolodzy mogli leki i specyfiki służące do leczenia i pielęgnacji jamy ustnej podawać swoim pacjentom jedynie w gabinetach lub wyposażać ich w farmaceutyki do stosowania w domu. Recepty wypisywać mogli jedynie lekarze medycyny ogólnej.

Wprowadzenie wspomnianego rozporządzenia ministerialnego zostało skomentowane w publikacjach:

• w „Dzienniku Urzędowym Izb Lekarsko – Dentystycznych” - iż jest to realizacja najbardziej podstawowych postulatów stanu lekarsko-dentystycznego;

• w „Kronice Dentystycznej” (piśmie środowiska stomatologów warszawskich) – gdzie zauważono, iż jedynie wpisanie na listę członków samorządu daje dentystom uprawnienia do wystawiania recept - podkreślało to ważność korporacji zawodowej lekarzy.

Źródło: „Gazeta Lekarska”