Choroby przyzębia związane są z zakażeniem tkanek drobnoustrojami. Struktura powierzchni implantów i interfejs łącznika mogą natomiast wpływać na kolonizację bakteriami i progresję periimplantitis. Udowodniono, że odpowiednie modyfikacje struktury powierzchni wszczepów i łącznika mogą poprawiać właściwości przeciwdrobnoustrojowe i sprzyjać osiągnięciu korzystniejszych wyników klinicznych.

Wiadomo, że tytan, obecnie najpopularniejszy materiał na implanty, może działać jako czynnik inicjujący odpowiedź immunologiczną, ale to składnik drobnoustrojowy jest niezbędny do wywołania zapalenia. Do biologicznych powikłań u osób noszących implanty może dochodzić wskutek uwalniania cząsteczek tytanu w wyniku postępującej biokorozji powierzchni implantów. Korozja i zużycie wszczepu mogą być spowodowane z kolei długotrwałym narażeniem powierzchni metalu na biofilm lub związane z fizjologicznym tarciem na styku implant – łącznik. Uwolnione jony tytanu oraz mikro- i nanocząsteczki pochodzące z odbudowy protetycznej mogą wpływać na tkanki oznaczające wszczep i nasilać odpowiedź zapalną makrofagów.

Warto podkreślić, że istnieją również doniesienia na temat implantów cyrkonowych i związanych z nimi zapaleniami typu periimplantitis.