Pacjent trudny to na przykład osoba starsza z ograniczeniami motorycznymi lub pamięciowymi, ruchliwe dziecko z ADHD, pacjent z wadami lub chorobami układ ruchu (kręgosłupa, pasa miednicznego), które będą przyczyną dyskomfortu podczas długiego pobytu na fotelu stomatologicznym. W przypadku takich pacjentów ważne jest, aby każde leczenie zostało drobiazgowo zaplanowane – z marginesem bezpieczeństwa, w którym uwzględnione zostaną indywidualne ograniczenia konkretnego pacjenta. Ów margines jest istotny, gdyż dzięki możliwościom, jakie oferuje współczesna stomatologia, możliwe jest przeprowadzenie bardzo skomplikowanych wieloelementowych i długotrwałych zabiegów w ciągu jednej wizyty.

Planowanie wieloetapowego procesu terapii stomatologicznej należy zacząć od rozmowy z pacjentem lub jego opiekunem. Wywiad powinien być dokładny i obejmować także temat ograniczeń zdrowotnych – fizycznych i psychicznych – które mogłyby wpłynąć negatywnie na przebieg wielogodzinnego lub wieloetapowego leczenia. Jeśli w trakcie wywiadu okaże się, że pacjent ma ograniczenia, które uniemożliwiają przeprowadzenie wielu etapów leczenia w ciągu jednej wizyty, wówczas plan terapii należy dokładnie rozplanować na kilka wizyt.

Planowanie skomplikowanego i wieloetapowego leczenia pacjentów trudnych powinno zawierać także alternatywy na wypadek niespodziewanej komplikacji lub sytuacji, w której pacjent z jakiegoś powodu zechce na pewnym etapie przerwać leczenie stomatologiczne. Dlatego podczas planowania, poza określeniem marginesu bezpieczeństwa, potrzebna jest elastyczność. Dzięki temu, jeśli zdarzy się coś, czego w żaden sposób nie można było przewidzieć, pierwotne ustalenia będzie można zmienić i dostosować do aktualnych warunków.