We współczesnej stomatologii i protetyce dentystycznej kompozyty są szeroko stosowane. Niezależnie od rodzaju, materiał kompozytowy zawsze składa się z czterech podstawowych elementów. Są to:

• Organiczna macierz polimerowa – najczęściej jest to aromatyczny lub uretanowy oligomer dimetakrylanu, który w celu uzyskania odpowiedniej lepkości rozcieńczamy jest dodatkiem monomeru albo cząsteczkami o małym ciężarze molekularnym.

• Cząsteczki wypełniacza nieorganicznego – są one rozproszone w polimerowej macierzy organicznej. Tworzą je takie substancje, jak szkło, kwarc, krzemionka, nanocząsteczki krzemowe czy nanoplastry cyrkonowo-krzemowe. Od wielkości tych cząsteczek zależy typ kompozytu. Początkowo cząsteczki te były sferyczne, o wielkości 20-30 μm. W późniejszym czasie kształt tych cząsteczek był coraz bardziej nieregularny przy zachowaniu tej samej wielkości. Następnie wielkość cząsteczek uległa zmniejszeniu – wyróżniono tu dwie klasy cząstek: od 0,04 do 0,2 μm oraz nieco większych 4-3 μm. Kiedy w kompozytach zaczęto stosować cząsteczki obydwu wielkości, dało to początek materiałom hybrydowym. Najnowocześniejsze wersje kompozytów zawierają nanocząsteczki z krzemionki (ich wielkość to 2-20 nm) lub nanoklastry z cyrkonu i krzemu (o wielkości około 6 μm).

• Czynnik łączący – należy do silanów. Czynniki te dodawane są przed spolimeryzowaniem macierzy, po to, aby połączyć część organiczną i nieorganiczną. Ich dodatek zwiększa wytrzymałość mechaniczną kompozytu.

• System inicjator-akcelerator – jego elementy są niezbędne do przebiegu samoutwardzania w kompozytach chemoutwardzalnych, utwardzenia światłem w kompozytach światłoutwardzalnych oraz podwójnego utwardzania w kompozytach dualnych.

• Barwniki – umożliwiają osiągnięcie idealnej estetyki wypełnień i uzupełnień protetycznych wykonanych z materiałów kompozytowych.