Język przyczepiony jest do dna jamy ustnej fałdem tkankowym. To pozostałość embriologiczna – mamy tu do czynienia z niedokończonym oddzieleniem się w toku rozwoju zarodkowego masy języka od dna jamy ustnej. Jeśli wszystko przebiega zgodnie z planem, język będzie prawidłowo umocowany w jamie ustnej. Jeśli dojdzie do zaburzenia tego zjawiska, wówczas język w umiarkowanym lub znacznym stopniu zostanie na stałe przytwierdzony do dna jamy ustnej, co ograniczy lub uniemożliwi jego ruchomość. Ta anomalia właśnie zwana jest ankyloglosją.

Po raz pierwszy terminu ankyloglosja użyto w latach 60. XX wieku, ale nieprawidłowość ta znana była już co najmniej 3000 lat temu, ponieważ już wtedy podejmowano próby „leczenia” jej. Metoda była dość brutalna, ponieważ polegała na naderwaniu struktury wędzidełka paznokciem. „Zabieg” przeprowadzano u noworodka.

Najczęściej ankyloglosja to wada izolowana, ale może zdarzyć się, że jest charakterystyczna dla szeregu innych nieprawidłowości, które towarzyszą, na przykład, syndrom wynikającym z zaburzeń genetycznych. Z obserwacji wynika, że nieprawidłowość ta jest częstsza u chłopców niż u dziewczynek – z literatury wynika, że u chłopców może występować od 1,5 do 3 razy częściej.