By protezy zębowe jak najlepiej zastępowały naturalne uzębienie, technik dentystyczny przy ich wykonywaniu powinien uwzględnić okluzję. Od prawidłowych warunków zwarcia, czyli okluzji, zależy osiągnięcie wymaganego rezultatu protetycznego oraz rekonstrukcja prawidłowej pracy aparatu żującego, dobra wymowa użytkownika protezy i estetyka uzupełnienia.
 

Typy okluzji:

• Prowadzona przez kły i zęby przednie – najprostsza do realizacji: wszystkie zęby (poza prowadzącymi) pozostają bez kontaktu, a zęby prowadzące (przednie żuchwy i przeciwległe ze szczęki) są obciążone. Stosowana w rekonstrukcji uzębienia pełnego lub częściowego (pod warunkiem, że są zachowane zęby przednie górne i dolne lub istnieją możliwości stabilnego ich odtworzenia).

• Jednostronnie zbalansowana – wykorzystywana przy niewielkim nadgryzie zębów przednich. Za prowadzenie ruchów żuchwy odpowiadają wówczas zęby boczne od strony laterotruzji oraz kły i, ewentualnie: staw skroniowo – żuchwowy oraz zęby przednie od strony laterotruzyjnej.

• Obustronnie zbalansowana – realizowana jedynie w przypadku, gdy brakuje prowadzących zębów przednich. Potrzeba stosowania okluzji obustronnie zbalansowanej pojawia się w sytuacji, gdy brakuje zębów przednich, ale są obecne inne; konieczność jej realizacji występuje, gdy ma się do czynienia z bezzębiem i wymogiem wykonania protezy całkowitej, lub wymogiem wykonania protezy częściowej dla sporych braków w uzębieniu.

By okluzja mogła być efektywnie zrealizowana, konieczne jest wykonanie prawidłowych modeli szczęk oraz modeli ukształtowania podniebienia i ich właściwe ustawienie w artykulatorze: względem siebie oraz względem struktur twarzoczaszki. Pozwala to na:

• ustalenie wzajemnego, rzeczywistego ułożenia łuków zębowych i ich przestrzennej lokalizacji w stosunku do elementów twarzoczaszki;

• ustalenie kierunku ruchów stawów.

Źródło: Opracowanie własne