Mosty można stosować u pacjentów, u których w jamie ustnej występują filary. By protezy te można było dobrze umocować, jeszcze niedawno filary musiały charakteryzować się:

• dostatecznie dobrym rozmieszczeniem i umocowaniem w zębodole

• dobrym kształtem anatomicznym

• wystarczającą liczebnością

• równoległością osi długich koron lub korzeni.

Rozwój technik i metod protetycznych umożliwia obecnie mocowanie mostów również w sytuacji, kiedy filary nie są równoległe i nie mają idealnego kształtu anatomicznego. Zastosowanie mostów jest polecane przez część praktyków jako alternatywa dla uzupełnień ruchomych w przypadku pacjentów posiadających resztkowe, rozchwiane uzębienie – most zapewnia szynowanie resztkowego uzębienia oraz stabilność i sztywność zastosowanej konstrukcji, a także lepsze rozłożenie sił działających na ozębną. Wskazaniem do zastosowania mostu jest też profilaktyka schorzeń przyzębia oraz zapobieganie zanikowi kości szczęk.

Wśród przeciwwskazań do zastosowania mostu wymieniane są:

• za duża przestrzeń do uzupełnienia – siły żucia skierowane na przęsło mogłyby w tym przypadku prowadzić do uszkodzeń tkanek zlokalizowanych w sąsiedztwie zębów filarowych; ponadto przy zbyt dużej luce należałoby wykonać odpowiednio grube przęsło mostu, by zapewnić odpowiednią sztywność tego elementu – takie rozwiązanie utrudniałoby lub uniemożliwiało ochronę tkanek podłoża;

• fragmentaryczna okluzja mostu – dotycząca sytuacji, kiedy zwarcie między mostem a naturalnymi zębami przeciwstawnymi zachodziłoby tylko na pewnym odcinku;

• nietolerowanie mostu przez błonę śluzową;

• wątpliwości co do wymaganej wytrzymałości zębów filarowych.

Źródło: Opracowanie własne