Druk protetyczny z wykorzystaniem drukarek 3D skraca czas pracy technika dentystycznego oraz obniża koszty wytworzenia danego produktu. Jednak problem pojawia się, kiedy drukarka musi odwzorować krzywiznę o małym promieniu zaokrąglenia. Wynika to z faktu, że w urządzeniach tych matryca ma ściśle określoną rozdzielczość i w praktyce okazuje się, że jeśli rzutowany obiekt posiada złożone krzywizny, to nie pokryje się on w pełni pikselami, które mogą być podświetlone dla danej warstwy obiektu.

Aby uniknąć powyższego problemu, do odwzorowania złożonych kształtów wykorzystuje się zdolność projektora do niecałkowitego podświetlenia pojedynczego piksela i wykorzystanie procesu częściowej polimeryzacji. Żywica, która znajduje się nad pikselem o niepełnej mocy światła emitowanego, polimeryzuje wolniej. Jednak jednocześnie tworzy pełne połączenie z polimeryzującymi łańcuchami sąsiadującego piksela, gdzie zachodzi pełna emisja światła. Umożliwia to utworzenie obszarów przejściowych, poprzez które można przybliżyć, ze znacznie lepszą dokładnością, złożoną krzywiznę obiektu.

Metoda ta poprawia zdolność urządzenia do odwzorowania kształtów danej protezy, lecz nadal nie umożliwia druku obiektów o wymiarach poniżej rozdzielczości urządzenia.