Jeszcze niedawno technik dentystyczny musiał samodzielnie zadbać o odpowiednie parametry przezierności w dalszej warstwie ceramicznej pracy. Obecnie producenci oferują rozwiązania gotowe – z cyrkonu – dzięki którym ten etap tworzenia uzupełnień protetycznych nie spędza już snu z powiek pracownikom laboratoriów. Narastająca liczba wytwórców produktów cyrkonowych powoduje, że na rynku pojawia się coraz szersza oferta dla stomatologii. Zawsze jednak warto spojrzeć na to, kto jest wytwórcą danego produktu, gdyż w zalewie wstępnie barwionych bloczków czy krążków wielowarstwowych mogą trafić się produkty, których jakość może budzić wątpliwości, choć na oko wydaje się doskonała.

Kluczem do zaoferowania użytkownikowi protez cyrkonu najwyższej jakości nie jest kolor ceramiki, ale jego wytrzymałość. To z kolei zależy od sposobu produkcji i od dodatków, które są stosowane w celu nadania cyrkonowi odpowiedniego koloru.

Obecnie istnieją trzy główne metody wytwarzania nanoproszku cyrkonowego, które wykorzystuje się do produkcji krążków:

• strącanie – to sposób najtańszy, wykorzystywany do produkcji bloczków o najniższej jakości;

• hydroliza;

• krystalizacja – polega na hydrotermicznej produkcji w wysokim ciśnieniu; gwarantuje najbardziej jednorodne cząstki cyrkonu, zapewniając mu odpowiednią wytrzymałość. Jest to proces najbardziej kosztowny i w związku z tym należy się liczyć, że wykonane tą metodą produkty będą również droższe.

Dodatek barwników do cyrkonu również ma wpływ na wytrzymałość porcelany. Największą wytrzymałość cyrkonu otrzymuje się poprzez równomierne rozprowadzenie w matrycy cyrkonii tlenku żelaza, manganu, erbu oraz kiedy etapy barwienia przeprowadza się po frezowaniu przed synteryzacją. Trudno jednak tutaj uzyskać dokładny rezultat kolorystyczny. Z tego powodu wydaje się, że optymalną opcją jest barwienie cyrkonu na etapie produkcji proszku, co skutkuje jedynie minimalnym obniżeniem wytrzymałości porcelany.