Już na studiach wykładowcy i asystenci przypominają swoim podopiecznym o zbieraniu rzetelnego wywiadu od pacjenta. Ma to chronić nie tylko pacjenta, ale także samego lekarza. Dobrze zebrany wywiad może nam dostarczyć informacji o chorobach i dolegliwościach zgłaszającego się do nas człowieka. Jest dla nas cenną wskazówką, co u pacjenta można robić, a czego nie.

Czasem zdarza się, że pacjenci w wywiadzie medycznym podają chorobę zakaźną. Najczęściej WZW B, WZW C lub wirus HIV. Jest to dla nas ważny sygnał, by odpowiednio się zabezpieczyć przed podjęciem leczenia takiego pacjenta. O zaistnieniu takiej sytuacji trzeba koniecznie poinformować asystę, która również może mieć bezpośredni kontakt z osobą zakażoną. Niezbędne są podwójne rękawiczki, maseczka i przyłbica, ewentualnie okulary ochronne.

Należy pamiętać, że nie każdy chory pacjent przyzna nam się do faktu, że jest nosicielem groźnych patogenów. Jeszcze inną sprawą jest brak świadomości pacjenta, że jest zarażony groźnym drobnoustrojem. Dlatego bardzo ważne, a często pomijane w codziennej praktyce lekarskiej jest traktowanie każdego pacjenta jako potencjalnego chorego. Nie jest to przesadą – szczególnie, kiedy pacjent sam może nie wiedzieć o swoim problemie.

Według badań najczęściej do zakłucia się igłą dochodzi w chwili wkładania na igłę zatyczki, dlatego też niektórzy polecają używaną igłę włożyć w tampon lub wacik, by zmniejszyć ryzyko zakłucia. Trzeba jednak pamiętać o tak odłożonym sprzęcie, ponieważ istnieje możliwość zakłucia się tą właśnie igłą podczas brania innego narzędzia z tacki.

Jeśli na studiach, stażu bądź na początku pracy zdarzy się komuś zakłucie, to przede wszystkim nie należy panikować. Jest to normalna rzecz, która może przytrafić się każdemu: mało który lekarz w trakcie praktyki zawodowej nie zranił się ani razu.

Jeśli jednak zdarzy się zakłucie igłą, pierwszą rzeczą, którą robimy w takim przypadku,jest zapytanie pacjenta po raz kolejny o to, czy jest na coś chory. Jeśli pacjent odpowie twierdząco (co naprawdę statystycznie nie zdarza się często), to musimy wraz z pacjentem pojechać do lokalnego oddziału chorób zakaźnych. Jeśli pacjent nie jest zarażony, wówczas można, ale nie trzeba jechać do szpitala. Aktami prawnymi opisującymi postępowanie w wyżej wymienionych sytuacjach jest ustawa o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz. U. z 2008 r., Nr234, poz. 1570), Rozporządzenie Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej (Dz. U. z 1996 r., Nr 69, poz. 322, z późn. zm.).

Źródło: Opracowanie własne