Samorząd lekarsko – dentystyczny wznowił wprawdzie po wojnie swoją działalność, ale na krótko. Jego reaktywizacja trwała od 1945 – 1948 r. Trudny proces odbudowy izb lekarsko – dentystycznych w Polsce rozpoczął się zaraz po wojnie. Wysiłek ten podjęli członkowie kierownictwa izb zawiązanych jeszcze przed wybuchem II wojny światowej, a którzy ocaleli z polityczno - zbrojnej zawieruchy. Na terenie wyzwolonej spod okupanta Polski, której granice przebiegały inaczej niżeli w czasach przedwojennych, utworzono trzy izby lekarko – dentystyczne – o jedną mniej w porównaniu do stanu z czasów przedwojennych.

Informacje o samym procesie reaktywizacji samorządu są skąpe i pochodzą m.in. z tekstów zamieszczanych w latach 1947 – 1948 na łamach „Czasopisma Stomatologicznego”. Uwagę dzisiejszego obserwatora ówczesnych wydarzeń zwraca uwagę zapał i naiwność liderów samorządu oraz cynizm ówczesnych władz politycznych, których celem było doprowadzenie do rozwiązania izb lekarsko – dentystycznych.

„29 czerwca 1947 r. minister zdrowia powołał nowe tymczasowe rady izb okręgowych (…).
Nowe Rady i powołane przez nie zarządy otrzymają zadanie likwidacji Izb Lekarsko-Dentystycznych” - czytamy w „Gazecie Lekarskiej”.

Rozwiązanie samorządu nie wszędzie przebiegało bez rozgłosu i sprzeciwu jego członków. Naczelna Izba Lekarska i okręgowe izby lekarskie stały się niekiedy arenami wstrząsów i drastycznych wydarzeń. Zaplanowana przez ówczesne władze polityczne likwidacja jednak się udała. Prawdziwe odrodzenie samorządu lekarsko – dentystycznego nastąpiło po długim czasie – bo dopiero w 1989 r.

Źródło: „Gazeta Lekarska”