Choroby przyzębia, a szczególnie ich cięższa postać, wiążą się z wieloma schorzeniami ogólnoustrojowymi, takimi jak cukrzyca i choroby układu sercowo-naczyniowego. Podstawowy mechanizm tej koincydencji opiera się na zdolności przenikania bakterii powodujących choroby przyzębia do krwiobiegu, co umożliwia zarazkom dotarcie do odległych części ciała i potencjalne uwolnienie tam toksycznych produktów przemiany materii. Jednak bakterie oddziałują z otoczeniem nie tylko poprzez uwalnianie metabolitów do środowiska, a również przez inne procesy mikrobiologiczne. Odkryto, że najpoważniejsze patogeny chorób przyzębia, bakterie Porphyromonas gingivalis, wytwarzają dodatkowo dużą liczbę pęcherzyków z fragmentów własnej błony komórkowej, które uwalniają do środowiska. Te zewnątrzkomórkowe pęcherzyki to struktury o wielkości od około 50 do 100 nanometrów, które mogą zawierać DNA, RNA, białka, endotoksyny (lipopolisacharydy) i czynniki wirulencji. Odgrywają one kluczową rolę w komunikacji międzykomórkowej między bakteriami i w manipulowaniu odpowiedzią immunologiczną gospodarza. Badania dostarczyły również przekonujących dowodów na związek między pęcherzykami produkowanymi przez P. gingivalis a kilkoma chorobami układowymi, w tym miażdżycą, chorobą Alzheimera, reumatoidalnym zapaleniem stawów i niealkoholową stłuszczeniową chorobą wątroby.