Osteointegracja jest kluczowym procesem biologicznym wykorzystywanym w nowoczesnej periodontologii, a szczególnie istotny jest jej wpływ na osiągnięcie sukcesu po zabiegu osadzania implantu w przyzębiu. Osteointegracja odnosi się do bezpośredniego, funkcjonalnego i strukturalnego połączenia tkanki kostnej z powierzchnią wszczepionego implantu bez pośrednictwa tkanki miękkiej. Takie połączenie zapewnia stabilność wszczepu.

Same implanty mają niemały wpływ na sprawność osteointegracji poprzez materiały, z których są wykonane i sposób wykończenia powierzchni wszczepów.

Najczęściej stosowanym materiałem implantologicznym jest tytan, który ma wyjątkowe właściwości biokompatybilne. Ceramika tlenkowa (np. cyrkonowa) jest alternatywą, która zyskuje popularność ze względu na swoje właściwości estetyczne oraz brak metalicznych elementów, które mogą wywoływać alergie.

Modyfikacja powierzchni implantu obejmuje różne techniki poprawiające chropowatość powierzchni (piaskowanie i trawienie kwasem), co sprzyja przyleganiu do wszczepu komórek kościotwórczych i stymuluje formowanie nowej tkanki kostnej wokół implantu. Nanotechnologia z kolei pozwala na tworzenie implantów z powierzchniami wzbogaconymi o nanostruktury, które mogą wpływać na lepszą integrację komórek kostnych z wszczepem.