Zęby ssaków podlegają zużyciu przez cały czas. Jednak szczegóły tych procesów są w dużej mierze nieznane. Naukowcy, aby przyjrzeć się temu problemowi bliżej, zajęli się badaniem zębów roślinożerców. Wykorzystując badanie tomograficzne 3D, wykazali oni, że w zależności od obszaru na zębie, zmienia się również jego podatność na mikrourazy. Powierzchnie zębowe u roślinożerców, oprócz szkliwa, zawierają tkankę zębiny — jest ona bardziej miękka i znajduje się pomiędzy grzbietami szkliwa. I to właśnie ona podatna jest na nadmierne ścieranie podczas żucia. Ponadto w pokarmach roślinnych znajdują się fitolity, zwane również „kamieniami roślinnymi”. Są to mikroskopijne struktury z krzemionki, twardsze od zębiny ale delikatniejsze od szkliwa. Podczas przeżuwania mają one kontakt i ze szkliwem, i z zębiną co prowadzi do mikrouszkodzeń w tej drugiej. Dlatego też zęby przeżuwających ssaków roślinożernych w dużym stopniu ulegają ścieraniu.

U zwierząt mięsożernych zęby w całości pokryte są szkliwem, co zabezpiecza je przed nadmiernym ścieraniem.