Aparaty ortodontyczne mogą być wyposażone w różnego rodzaju śruby. Jedną z nich jest śruba rozszerzająca Fishera, zwana czasem również śrubą wiedeńską. To powszechnie stosowana śruba w aparatach zdejmowanych. Złożona jest ona z nagwintowanego obustronnie ale w przeciwnych kierunkach pręta, jednego lub dwóch wodzideł i obudowy (tak zwanego trzonu śruby). Pośrodku gwintowanego pręta znajdują się otworki, do których wprowadza się metalowy kluczyk i przekręca go zgodnie z kierunkiem wskazanym przez strzałkę zamocowaną na obudowie śruby. W ten sposób uzyskuje się ruch śruby i jednocześnie wpływa na zmianę szerokości aparatu oraz wymusza się nacisk na tkanki jamy ustnej zgodnie z planem leczenia.

Ważne jest, aby przekręcać śrubę zgodnie z zaleceniem ortodonty – dokładnie tyle razy, ile jest zalecone. Jeden obrót kluczykiem to obrót o 45º – powoduje obrót śruby o 1/4 (tak zwany 1 skok śruby). Uzyskuje się w ten sposób poszerzenie o około 0,2-0,25 mm.

Śruba Fischera w zależności od rodzaju aparatu i wielkości jamy ustnej może mieć różne wymiary; może też być częściowo albo całkowicie osadzona w obudowie.

Śruby Fischera wykorzystuje się głównie do poszerzania łuku zębowego górnego lub dolnego, ale zdarza się też, że stosuje się je do jego zwężania. Jeśli śruba jest obrócona o 90º w stosunku do standardowego położenia, staje się narzędziem przydatnym do przemieszczania zębów.

Technik dentystyczny na zlecenie ortodonty może wykonać miniaturową wersję śruby Fischera, która umieszczana jest pod pojedynczym zębem i służy do jego przesuwania.