Bakteryjne zapalenie kości szczęk manifestujące się w formie przewlekłej określane jest jako choroba na całe życie. Jest to schorzenie uciążliwe, z okresami zaostrzeń. Przyczyną jest zakażenie bakteryjne, na przykład niezjadliwym ale wysoce opornym na leki bakteriobójcze szczepem gronkowca. Największym problemem jest diagnostyka, ponieważ choroba nie daje specyficznych i jednoznacznych symptomów, ponadto może mieć wiele różnych form. Diagnostyka z wykorzystaniem zdjęć RTG może wskazywać na miejscowe zmiany w kości, takie jak pogrubienie i zagęszczenie – jak ma to miejsce w przebiegu choroby o typie Garré.

Zmiany dostrzegane w obrazie rentgenowskim nie zawsze korelują z symptomami. Początkowo przewlekłe bakteryjne zapalenie kości szczęk nie daje bowiem żadnych objawów lub są one prawie niezauważalne. Mogą to być na przykład bóle w okolicy kości zajętej przez stan zapalny, które nasilają się w nocy. W przypadku zapalenia stwardniającego na kości może tworzyć się guz – jest on twardy i ściśle spojony z kością, ale nie daje żadnych fizycznych dolegliwości, jedynie można obserwować asymetrię w wyglądzie twarzy.

Z powodu mało typowych lub słabo zauważalnych symptomów, przy podejrzeniu choroby kości szczęki konieczne jest dokonanie pełnej diagnostyki, aby wykluczyć inne jednostki chorobowe i jak najszybciej podjąć leczenie, gdyż pierwotnie miejscowe zakażenie może przerodzić się w ogólnoustrojowy problem wynikający z rozsiewu patogennych bakterii.

Po zdiagnozowaniu przewlekłego zapalenia kości szczęk dentysta zastosuje antybiotykoterapię. Ponieważ choroba ma tendencję do nawrotów, stosowanie antybiotyków może być częste – może to nieść negatywne skutki w postaci oporności bakterii lub maskować jedynie obraz choroby, kiedy zastosowane dawki leków są zbyt niskie, aby zniszczyć patogenną mikroflorę.