Prawidłowo zęby wyrzynają się ponad powierzchnię dziąsła w przypisanym im miejscu w łuku zębowym i tam pozostają już na zawsze lub do czasu ich naturalnej ewentualnie wymuszonej warunkami zdrowotnymi panującymi w jamie ustnej ekstrakcji. Zdarza się jednak, że ząb po wyrżnięciu ponownie zatapia się w dziąśle. Zjawisko to fachowo nazywa się reinkluzją. Nie jest to zjawisko dziejące się nagle, lecz długotrwały proces, w którym ząb najpierw odsuwa się od płaszczyzny zgryzu, a potem zatapia się w głąb wyrostka zębodołowego. Jeżeli procesu tego w porę się nie zdiagnozuje (m.in. poprzez zdjęcie rtg), z czasem może dojść do sytuacji, w której wyrosły ząb na powrót zostanie pokryty tkanką dziąsłową.

Nie są znane przyczyny reinkluzji. Wskazuje się na uwarunkowania genetyczne, nawyki, parafunkcje, ale za pierwotny powód uznawane jest uszkodzenie ozębnej. Prowadzi ono do zrostu zęba z kością, tzw. ankylozy.

Skutki reinkluzji zęba dla pozostałego uzębienia są negatywne – głównie z powodu zaburzenia wzrostu i wyrzynania się zębów sąsiadujących z reinkludującym się egzemplarzem lub w przypadku zębów mlecznych może doprowadzić do problemów z wyrastaniem zębów stałych. Reinkluzja może doprowadzić do wad zgryzu, dlatego powinna być leczona. W łagodniejszych przypadkach stosowane jest leczenie polegające na nadbudowaniu korony lub wydłużaniu korony z zastosowaniem metod ortodontycznych. W sytuacjach trudnych zalecana jest ekstrakcja zęba.

Źródło: Opracowanie własne