By medyk (również stomatolog) mógł postawić prawidłową diagnozę, ważne jest, by – oprócz skrupulatnego przebadania pacjenta – przeprowadził z nim rzeczową rozmowę. Obraz choroby nie zawsze staje się jasny jedynie po badaniu instrumentalnym. Pełną odpowiedź na pytanie: co dolega i jak leczyć, przynosi często analiza błahych, zdawałoby się, czynników, które wpływają na życie pacjenta. Chorzy mówią lekarzowi to, co w ich odczuciu jest ważne do postawienia diagnozy. Pomijają nieraz sprawy istotne z medycznego punktu widzenia; czynią to z niewiedzy albo z braku zaufania do lekarza. Bardzo ważną rolę w przeprowadzaniu wywiadu medycznego odgrywa bezpośredni kontakt pacjenta z lekarzem, który może wówczas poddać ocenie reakcje i zachowanie chorego, dopytać o - z pozoru - nieistotne szczegóły, które mogły znacząco wpłynąć na rozwój schorzenia. Dobrze, jeśli pacjent przed wizytą przygotuje się do rozmowy z lekarzem. Cześć chorych korzysta z porad medycznych, udzielanych drogą korespondencyjną. Bardzo trudno jest zdiagnozować schorzenie na podstawie kilku lakonicznych sformułowań pacjenta.

Oto lista „zagadnień pomocniczych”, w przeprowadzaniu wywiadu:

1. Cechy osobnicze: wiek, wygląd, waga ciała, cechy szczególne.

2. Przebyte choroby i zabiegi; zażywane lekarstwa – obecnie i kiedyś.

3. Praca zawodowa, hobby, spędzanie czasu wolnego.

4. Stosowana dieta i nawyki żywieniowe, w tym: sposób żucia i rozdrabniania pokarmu, czas poświęcony na spożycie posiłków; stosowanie używek, uzależnienie od alkoholu lub narkotyków.

5. Stan uzębienia: kompletność, symetryczność, zmiany próchnicowe i inne; ubytki w zębach, noszone protezy; przebyte zabiegi stomatologiczne i stosowane leczenie; higiena jamy ustnej: technika, systematyczność i staranność mycia zębów, stosowane środki i akcesoria do czyszczenia.

6. Dokładny opis objawów obecnej choroby i stosowane leczenie specjalistyczne lub sposobami domowymi.

Pacjent musi mieć świadomość, że informacje, o które pyta lekarz, są istotne dla postawienia prawidłowej diagnozy, a nie ujawniane dla zaspokojenia osobistej ciekawości medyka. Dlatego najważniejszą sprawą jest zdobycie zaufania pacjenta – tylko wtedy bez wahania opowie on o swoich problemach.

Źródło: „Głos Wielkopolski”