Ustawiczne kształcenie się w zawodzie medycznym jest koniecznością, która wynika z prawdy, iż wiedza to rzecz ulotna i może ulec przeterminowaniu. Faktu tego dziś nikt nie neguje, podobnie jak tego, że po 10 latach traci się ok. 50 procent wiedzy, którą zdobyło się podczas nauki. Zatem kończąc studia, trzeba mieć świadomość, że to tylko kolejny etap w drodze do dalszego i ciągłego kształcenia się. Wiedzę trzeba bowiem uzupełniać, aktualizować i weryfikować. Co do tego nie ma żadnych wątpliwości.

Jak na razie nie ma jednak zgody w sprawie tego, jak powinno wyglądać kształcenie podyplomowe specjalistów związanych z opieką zdrowotną. Jedni uważają, że wystarczy samokształcenie, dla innych oczywiste jest, iż ciągłe podnoszenie kwalifikacji powinno odbywać się w formie zinstytucjonalizowanej i w okresowo realizowanych, zatwierdzonych programach nauczania.

Zdaniem samorządu lekarskiego potrzebna jest w Polsce dyskusja na temat kształcenia podyplomowego lekarzy i lekarzy dentystów. Tak samo konieczne jest uregulowanie spraw związanych ze zdobywaniem specjalizacji. W opinii samorządu, rezydentura powinna być dostępna dla każdego lekarza i stomatologa. Jeżeli zaś zdarzy się sytuacja, w której nie będzie chętnych do zdobywania specjalizacji w dziedzinie medycyny społecznie pożądanej, powinno interweniować państwo, wprowadzając narzędzia i mechanizmy, dzięki którym wzrośnie zainteresowanie młodych lekarzy.

Źródło: „Gazeta Lekarska”