Bez procesu ścinania nie udałoby się uzyskać efektu warstwowości protezy oraz stopniowego, idealnie zgranego przechodzenia jednej barwy w kolejną. To proces przygotowujący przestrzeń pod nałożenie porcelany szkliwnej, dzięki któremu formuje się kształt pracy tak, by przypominała naturalne zęby. Każdy element procesu ścinania należy wykonywać bardzo ostrożnie, pamiętając, że nie jest to działanie wykonywane na modelu woskowym, ale praca dotyczy już przygotowania właściwego uzupełnienia protetycznego. Istotne jest, by stosować zasady dotyczące ścinania, a nie kierować się jedynie własnym subiektywnym wrażeniem.

Ścinanie porcelany zębinowej obejmuje:

• ścięcie wargowe – powinno być wykonane tak, by uzyskać łagodne przejście między brzegiem siecznym a obszarem szyjkowym; nie można zatem stosować jednego zdecydowanego ścięcia, lecz powierzchnia powinna być formowana stopniowo, z uwzględnieniem niewielkich obszarów ścinania;

• ścięcie powierzchni stycznych – wykonuje się je podobnie do ścinania powierzchni wargowej, z uwzględnieniem gładkiego przechodzenia powierzchni oraz zachowania podłużnych i poprzecznych wypukłości tych obszarów wzorowanych na naturalnych;

• formowanie struktury palczastej zębiny w obszarze odpowiadającym płatowi rozwojowemu w naturalnym zębie – wycinanie rowków w kształcie litery V powinno odpowiadać naturalnemu ułożeniu tych wcięć w zębie i nie powinno stwarzać wrażenia zagęszczenia rowków w jakimś obszarze – z tego powodu miejsca przyszłych nacięć powinno się zaznaczać na pracy przed ich wykonaniem.

Istotne jest dbanie o właściwe ścinanie powierzchni stycznych – pozwala to uzyskać w sztucznych zębach dobry efekt przezierności oraz stwarza wrażenie głębi i dodaje strukturze trójwymiarowości, czyli tego, co obserwuje się w naturalnych zębach.

Źródło: Opracowanie własne