Jeśli zachodzi konieczność oddzielenia dwóch materiałów podczas wykonywania protezy, technik dentystyczny używa izolatorów. Dobór rodzaju materiału izolacyjnego zależy od tego, czy będzie on używany do gipsu czy do metali. Materiały te bywają stabilizowane środkami bakteriobójczymi i bakteriostatycznymi, by uniemożliwić rozwój drobnoustrojów na powierzchni i wewnątrz preparatów. Z racji specyfiki składu niektórych materiałów izolacyjnych bardzo ważne jest przestrzeganie zasad właściwego ich przechowywania: nie mogą być zamrażane ani wystawiane na działanie intensywnego źródła światła.

Materiały izolacyjne stosowane do gipsu to:

• woda – używana jako izolator do wychodzącego z użycia gipsu typu I;

• wodny roztwór szkła wodnego (wodnego roztworu krzemianu sodu lub potasu) – łatwo rozpuszczalnego w wodzie, używanego do izolowania: wycisków i form gipsowych, oraz do spajania porcelany, szkła, czy lepiszcza z mas ogniotrwałych;

• wodny roztwór mydła – 5 procentowy roztwór do odizolowywania powierzchni wycisków gipsowych;

• substancje błonotwórcze – zawierają sole sodowe kwasu alginowego rozpuszczone w wodzie, zadaniem tych materiałów jest wytworzenie elastycznej błony, która ma albo oddzielić dwie warstwy materiałów od siebie, albo też nie dopuścić do wchłaniania przez powierzchnię określonych substancji stosowanych podczas pracy nad protezą;

• oliwa

• wazelina.

Materiały izolacyjne wykorzystywane przy metalach to: talk lub sproszkowana kreda, sadze, tlenki metali używanych w pracy, oliwa.

Źródło: Opracowanie własne