Na anglojęzycznej stronie „Nature” okazał się esej zatytułowany „Artysta, zazwyczaj znany jako technik dentystyczny”. Tekst pokazuje pracę technika dentystycznego od strony wykonawczej. czyli od momentu, kiedy do jego rąk trafia paczka z wyciskiem sporządzonym przez dentystę. Ponieważ nie jest to pierwszej jakości wycisk, dlatego technik dentystyczny będzie musiał użyć swojej zawodowej magii, aby na jego bazie wykonać pracę, której oczekuje stomatolog i pacjent, czyli protezę idealnie dopasowaną.

Wspomniany został również wątek samotności w pracy zespołowej – autor eseju trafnie odmalował scenkę sytuacyjną, w której technik dentystyczny wraz ze swoją koleżanką po fachu siedzą w tym samym pomieszczeniu, plecami do siebie i mimo bliskości przez cały dzień prawie nie rozmawiają, ponieważ tak bardzo pochłonięci są zawiłościami swojej pracy. Pojawiła się też wzmianka o tym, że życie technika dentystycznego jest konsekwentną pracowitością, i "nieomal obsesyjno – kompulsywnym dążeniem do perfekcji”. Nagrody nie są tutaj celem, ponieważ technicy nie robią tego, co robią dla nagród. To praca, która jednocześnie jest sztuką. Technik rzeźbi, kształtuje, poleruje..., tak długo, aż osiągnie perfekcyjny rezultat – bo jest idealistą, oddanym precyzji i jakości. Jednak pracując w laboratorium często bywa zapominany lub pomijany, ale ma taką samą wartość dla stomatologii, jak lekarze dentyści wysyłający zalecenia odnośnie pracy, która ma być wykonana.