Klamry najkrócej można zdefiniować jako wykonane ze sprężystego metalowego surowca elementy utrzymujące protezę. Z jednej strony obejmują ząb, z drugiej zakotwiczone są na stałe w płycie protezy.

Klamry mogą być druciane albo blaszane; lane albo doginane. Klamry w protezach częściowo osiadających składają się z następujących elementów:

• ramienia retencyjnego

• ramienia pośredniego

• uchwytu/zaczepu klamry zakotwiczonego w płycie protezy tak, by niemożliwe było jego przemieszczanie się.

Ramię obejmujące nie może leżeć zbyt blisko dziąsła, by w razie osiadania protezy nie dochodziło do drażnienia i uszkodzeń tkanek.

Zadaniem ramion, które nie powinny działać wyważeniowo na ząb, jest utrzymywanie protezy na podłożu. Im mniej sztywna jest klamra i im mniejsza jest siła oddziaływania klamry na ząb podczas używania protezy oraz w trakcie jej wkładania do jamy ustnej i wyciągania, tym siła wyważeniowa jest mniejsza.

Doginane klamry blaszane mają małą sprężystość i dość dużą powierzchnię kontaktu z zębem. Z powodu tego, że mogą negatywnie oddziaływać na ząb, są rzadko stosowane. Najczęściej stosuje się klamry druciane doginane, przy czym grubość użytego drutu uzależniona jest od jakości i wytrzymałości filara protetycznego.

Do protez podpartych i szkieletowych stosuje się najczęściej klamry lane.

Źródło: Opracowanie własne