Jednym z najtrudniejszych elementów pracy lekarza dentysty jest wykonywanie zabiegów u niewspółpracujących pacjentów. Oczekuje się, że stomatolodzy zaraz po zakończeniu studiów będą świadomi szerokiej gamy technik zarządzania zachowaniem i będą potrafili wykorzystać najbardziej odpowiednią metodę w zależności od indywidualnej sytuacji klinicznej, aby zapewnić osiągnięcie celu, czyli możliwość przeprowadzenia zabiegu u pacjenta, który współpracować nie chce. Ponadto uważa się, że po zakończeniu kształcenia akademickiego młodzi lekarze dentyści powinni być wyposażeni w takie umiejętności, jak tolerancja i elastyczność doboru wspomnianych metod – szczególnie w zakresie opieki nad dziećmi. Czy tak jest w istocie – przyjrzeli się temu naukowcy z Bułgarii.

Badacze dokonali porównania umiejętności studentów będących na etapie nauki przedklinicznej oraz grupy działającej już w warunkach klinicznych. Okazało się, że studenci wszystkich kursów wykazali się dużą akceptacją dla technik pozytywnego wzmacniania i niską akceptacją dla technik wykorzystujących wzmocnienie negatywne i fizyczne unieruchamianie. Z tym, że studenci starszych lat, którzy działali już w warunkach klinicznych, wykazywali statystycznie istotny wzrost akceptacji dla fizycznego przymusu wraz z komunikacją niewerbalną, a także dla modelowania zachowania i obecności rodziców podczas zabiegu lub jej braku.