Naddziąślaki przez pewien czas były uznawane za nowotwory, ale najczęściej są nienowotworowymi zmianami rozrostowymi w tkankach miękkich jamy ustnej. Źródeł naddziąślaków upatruje się w tkance łącznej dziąsła i tworzącej włókna ozębnej. 

Zmiany te mogą powstać w każdym wieku, ale często notuje się je u osób dość młodych, bo w 3-4 dekadzie życia; diagnozowane bywają też u dzieci. Najczęściej zlokalizowane są w okolicy brodawek międzyzębowych – głównie w przednim obszarze szczęki, natomiast w żuchwie towarzyszą zębom bocznym. 

Naddziąślaki pojawiają się w wyniku działania czynników miejscowych bądź ogólnych. Czynnikiem miejscowym, który najczęściej doprowadza do ich powstania, jest przewlekły uraz dziąseł. Może on być powodowany przez uszkodzenie w obrębie zgryzu, ostre brzegi próchnicowych ubytków, nieprawidłowo wykonane wypełnienia czy uzupełnienia protetyczne, a nawet przez osadzający się kamień nazębny. Wśród czynników ogólnych wyróżnia się przede wszystkim wahania poziomu hormonów – z tego powodu naddziąślaki często notowane są u kobiet w ciąży i pań, które stosują antykoncepcję hormonalną. 

Najczęściej spotykane są naddziąślaki zapalne, nieco rzadziej diagnozuje się odmianę włóknistą tej zmiany, natomiast najrzadziej pojawiają się obwodowe ziarniniaki olbrzymiokomórkowe. Te ostatnie – z racji powodowania krwawienia – szybko skłaniają pacjenta do spotkania ze stomatologiem. 

Naddziąślaki należy leczyć, gdyż kiedy osiągają duże rozmiary, mogą utrudniać spożywanie pokarmów, użytkowanie protez stomatologicznych, a także powodują duży dyskomfort estetyczny.