Wybielanie zębów nie jest wynalazkiem XX-wiecznym. Przebarwienia zębów próbowano usuwać już w starożytności i średniowieczu. Oczywiście, metodami, które wówczas wydawały się najlepsze do przeprowadzenia tego typu zabiegu. A były one różne, bo w celu wybielenia szkliwa zęby traktowano:

• substancjami niebezpiecznymi dla zdrowia i tkanek: wapnem chlorowanym, cyjankiem potasu czy kwasem siarkowym;

• w XIX wieku nieco łagodniej: roztworami kwasów (octowego, szczawiowego, chlorowodorowego), chlorkami, nadtlenkiem sodu lub wodoru; w połowie tego stulecia do wybielenia zębów z martwą miazgą wykorzystano chlor;

• w XX wieku: dokładnie w 1918 r. do wybielenia zęba martwego zastosowano po raz pierwszy lampę UV i działanie prądu, a od połowy tego stulecia w użyciu był nadtlenek wodoru.

Nadtlenek wodoru jest stosowany do dziś, wraz z mocznikiem. Od końca lat 80. XX wieku do użytku wszedł nadtlenek karbamidu i formowana próżniowo łyżka – dzięki czemu wybielanie zębów już w następnej dekadzie można było zacząć praktykować poza gabinetem (pacjent korzystał z niego w domu, stosując metodę nakładkową). Rozwój technologii sprawił, że wybielanie zębów coraz częściej odbywało się poza gabinetem: na rynku pojawiły się paski do wybielania nasączane nadtlenkiem wodoru i żele z nadtlenkiem karbamidu.

Warto pamiętać, że pomimo udogodnień i bezpieczeństwa środków do samodzielnego stosowania przez pacjentów, wybielanie zębów nadal pozostaje procesem czysto chemicznym. Z tego powodu, jeśli produkty do likwidacji przebarwień na szkliwie zostaną użyte niewłaściwie lub nieostrożnie, mogą uszkodzić lub podrażnić tkanki.

Źródło: Opracowanie własne