Wielkanocny czas to stawianie na stole baranka, odwiedzin zajączka i wizyt kurka dyngusowego. Skąd się to wzięło?

• Zajączek wielkanocny przynoszący prezenty nawiązuje do zająca znoszącego raz w roku kolorowe jajka składane potem w ofierze pogańskiej bogini Osterze. Ofiara była składana w ramach wdzięczności za ocalenie życia ptaka, którego wspomniana Ostera zamieniła w zająca, aby mógł przetrwać zimę. Nasz wielkanocny zając znany jest z przynoszenia słodkich podarków, szczególnie dzieciom. Pomimo tego, że słodka dieta zębom nie służy, wielkanocne podarunki zawsze sprawiały radość. Dziś, oczywiście, pamiętamy o szczotkowaniu zębów po zjedzeniu tego, co darował wielkanocny zając.

• Kurek dyngusowy – współcześnie zwyczaj lania się wodą w drugi dzień Świąt Wielkanocnych ogranicza się do napełnienia wodą mniej lub bardziej wyrafinowanych w formie i kolorystyce pojników syntetycznych i zmoczeniu kogo się da. Niegdyś po dyngusie woziło się w dwukołowym wózku kurka (czyli koguta), który symbolizował słońce i siły witalne. Ptak obowiązkowo głośno piał – co było rezultatem wcześniejszego nakarmienia go ziarnem moczonym w spirytusie. Z czasem żywego koguta zastąpiła gliniana figurka wożona w malowanym na czerwono dwukołowym wózku.

• Baranek wielkanocny – symbol zmartwychwstałego Jezusa Chrystusa, najważniejszej postaci Świąt Wielkanocnych, zwanego Barankiem Bożym. Jagnięta były od wieków popularnymi zwierzętami ofiarnymi – dlatego baranek symbolizuje Syna Bożego, który z siebie samego złożył Bogu największą z ofiar za ludzkość.

Życzymy naszym Czytelnikom, aby – jak każe obyczaj stary – na wielkanocnym stole nie zabrakło Baranka, aby Zając w drugi dzień Świąt koniecznie zajrzał do każdego okna, oraz mokrego dyngusa. Radosnej Wielkanocy! Wasz PortalDentystyczny.pl