Żucie to czynność zależna wprawdzie od naszej woli, ale usta otwieramy odruchowo dzięki czynności pnia mózgu. To czynność nabyta – uczymy się jej wraz z rozwojem zębów. O tym, jak szybko przeżuwamy kęsy, decydują indywidualne predyspozycje. Siła nacisku na przeżuwany pokarm zależy od wieku, płci oraz kondycji mięśni i zdrowia ogólnego.

Aby szczęki płynnie zamykały się i otwierały oraz aby dochodziło do odpowiednio mocnego nacisku zębów na pokarm (w zębach trzonowych nawet do 90 kg, a w siekaczach do ok. 38 kg), konieczna jest aktywność mięśni układu żującego i proprioreceptorów. W przewodzeniu bodźców, które powstają podczas czynności żucia, bierze udział wiele nerwów: trójdzielny, językowo-gardłowy, twarzowy, błędny, rdzeniowe, przywspółczulne.

W czynności żucia wyróżniono kilka etapów:

• przygotowujemy się do przyjęcia kęsa pokarmu – tutaj może następować odgryzienie go od większej porcji;

• następuje kontakt z kawałkiem pokarmu;

• kęs jest miażdżony do momentu zetknięcia się zębów obu szczęk albo do uzyskania maksymalnej siły nacisku;

• następuje rozcieranie zębami zmiażdżonego pokarmu;

• dochodzi do ostatecznego zetknięcia się zębów w obu szczękach.

Żucie jest zdrowe, kiedy:

• nie przesilamy układu żującego nadmiernym naciskiem;

• żujemy równomiernie po obu stronach jamy ustnej (jednostronne żucie może doprowadzić do przeciążenia stawu skroniowo-żuchwowego i mięśni w eksploatowanej okolicy);

• po żuciu nie zostają na zębach resztki przyklejone do szkliwa;

• sięgamy po gumę do żucia bez cukru.

Źródło: Opracowanie własne