Wiertło, czyli narzędzie tnąco – obrotowe, służące do obróbki tkanek i powierzchni zębów oraz pracy w wypełnieniach, to podstawowy sprzęt dentystyczny. Pierwsze wiertła, napędzane ręcznie, były bardzo wolne i niepraktyczne. Rewolucję w rozwoju wierteł spowodowało wprowadzenie silnika elektrycznego. Zwiększona prędkość pracy wymusiła z kolei opracowanie systemów chłodzących oraz poślizgowych. Obecnie unit, wiertarka i wieloelementowy zestaw końcówek tnąco - obrotowych to podstawowy sprzęt dentystyczny.

Rodzaje wierteł:

1. Stalowe - używane od ponad 100 lat, czyli od czasów wynalezienia narzędzi obrotowo – tnących. Stosuje się je do usuwania próchnicy i wykonywania zagłębień retencyjnych w zębinie, przeznaczone do pracy z małą prędkością obrotową – nadają się do obróbek, w których niepożądane jest wytwarzanie ciepła podczas pracy wiertła. Mają stosunkowo krótką żywotność, ponieważ ich krawędzie tnące są podatne na ukruszenie i pękanie.

2. Z węglików spiekanych – bardziej wytrzymałe od stalowych i często z dużo większą liczbą krawędzi tnących i ich zróżnicowanym kątem nachylenia. Najefektywniejsze w pracy na wyższych prędkościach (ok. 300 tys. obrotów/min.). Stosowane w kątnicach. Bardzo dobre do cięcia zębiny i metalu; w szkliwie mogą powodować powstawanie mikropęknięć, szczególnie gdy niektóre z krawędzi tnących ulegną uszkodzeniu.

3. Diamentowe – najskuteczniejsze w wysokich prędkościach obrotowych. W zależności od stopnia rozdrobnienia nasypu nadają się do prac w twardych materiałach jak szkliwo czy porcelana, albo do wygładzania szorstkiej powierzchni zęba. Im drobniejszy nasyp, tym wiertło pozostawia delikatniejszy ślad. Do zwiększania siły adhezji między wypełnieniem a tkanką zęba stosuje się wiertła o najdrobniejszych nasypach, które dają gładką powierzchnię szlifu; do szybkiego usuwania tkanek idealne są wiertła o dużych wielkościach nasypu.

Źródło: Opracowanie własne