Doświadczenia w natychmiastowej poekstrakcyjnej rehabilitacji implanto - protetycznej z zastosowaniem śruby bikortykalnej

Doświadczenia w natychmiastowej poekstrakcyjnej rehabilitacji implanto - protetycznej z zastosowaniem śruby bikortykalnej typu Garbaccio

Autorzy: Tomasz A. Grotowski i Maria Grotowska

Praca recenzowana

Studio Dentistico Aosta (Włochy) Indywidualna Praktyka Stomatologiczna w Szczecinie

Streszczenie

Autorzy w wielkim skrócie przedstawiają rozwój najnowszej gałęzi stomatologii, jaką jest implantologia. Miejscem jej narodzin na zawsze pozostanie Italia. Historyczna rola pionierów implantologii, co wykazano w pracy, dała owoce w postaci zadowalających – na dziś – rozwiązań implantoprotetycznych. W implantologii XXI wieku widoczna jest stała tendencja do upraszczania i zmniejszania inwazyjności postępowania

zarówno na etapie chirurgicznym, jak i później, tj. w postępowaniu protetycznym. Współczesne postępowanie w implantoterapii zmierza do skrócenia czasu oczekiwania na efekt końcowy rehabilitacji układu stomatognatycznego. Rozważania kończą obserwacje wynikające z wieloletniej praktyki autorów artykułu w zakresie rehabilitacji implantoprotetycznej.

Rys historyczny i aktualne dokonania naukowe

Era nowoczesnej implantologii ma swoje początki w latach 60-tych XX w. (1, 2, 3, 4 ) i jest ściśle związana z nazwiskami pionierów implantologii, takich jak: Scialom, Tramonte, Linkow, Chercheve, Garbaccio i wielu innych. Bardzo często mało funkcjonalne rozwiązania protetyczne, zwłaszcza dotyczące bezzębia, umożliwiały postępowanie alternatywne, związane właśnie z wprowadzeniem wszczepów, zróżnicowanych pod względem formy, wielkości czy – nieco później – materiału pokrywającego ich powierzchnię. Z pewności ą wszczepem najczęściej używanym w praktyce klinicznej była – i ciągle jest – śruba. Tak dawniej, jak i dziś spotykamy się z różnorodnością technik chirurgicznych, kształtu i budowy wszczepu- śruby (pełnej, pustej, cylindrycznej, stożkowej, jedno- i dwuczasowej) itp.

Bezpośrednim celem autorów tak różnorodnych wszczepów była idea restitutio ad integrum utraconej funkcji. Pomimo wielu możliwości stosowania różnorodnych form wszczepów należy pamiętać, że żaden implant ani żaden system implantologiczny nie może być uniwersalny wobec mnogości spotykanych sytuacji morfologiczno- anatomicznych bezzębnych wyrostków szczęk. Pisał już o tym w roku 1974 Ferreol (5). Należy w tym miejscu zaznaczyć, że w skali światowej autorem wszczepu pełnej śruby tytanowej był – nieżyjący od kilku lat Włoch – dr Stefano Tramonte (6).

Pełna treść artykułu w załączniku poniżej.