Po debacie na temat istniejącego w Polsce systemu ochrony zdrowia wiadomo, że sporo elementów modelu należałoby poprawić lub całkowicie zmienić. Oto najważniejsze punkty, które poruszano; do części z nich opinie wszystkich lub większości uczestników były zgodne.

• Likwidacja NFZ, przejęcie finansowania ochrony zdrowia przez budżet, stworzenie sieci szpitali oraz przywrócenie lekarzy i dentystów do szkół – to propozycje PiS, przy czym likwidacja Funduszu Zdrowia nie miałaby charakteru jedynie zmiany szyldu, ale konieczne byłoby ustanowienie nowego systemu podziału i przydziału funduszy na refundację świadczeń gwarantowanych. Finansowanie z budżetu przyjąć miałoby formę pomocy zadaniowej: pieniądze dzielone byłyby przez Ministerstwo Zdrowia i przekazywane poszczególnym województwom. O ich wykorzystaniu ostatecznie decydowaliby wojewodowie. Świadczenia medyczne należałoby wycenić na nowo. Przywrócenie kontroli nad podziałem funduszy do kompetencji Ministra Zdrowia skutkować miałoby większą odpowiedzialnością rządu za ten obszar gospodarki.

• Kontrola – obecnie nie ma kontroli nad systemem i nie wiadomo, kto kształtuje politykę zdrowotną. „Minister zdrowia niby ma uprawnienia, ale nie ma pieniędzy, z kolei NFZ ma pieniądze, ale nie ma takich uprawnień" — podkreślał Bolesław Piecha, przewodniczący sejmowej Komisji Zdrowia.

• Niskie nakłady finansowe – ograniczone nakłady to bolączka polskiego systemu opieki zdrowotnej. „Nie można się łudzić, że w Polsce można leczyć tak samo dobrze i nowocześnie, jeśli za tę samą procedurę w Niemczech czy Wielkiej Brytanii otrzymuje się 8-10 razy więcej” - argumentował Konstanty Radziwiłł wiceprezes Naczelnej Rady Lekarskiej.

• Organizacja polskiego systemu opieki medycznej – to próba połączenia trzech systemów w jeden twór. Za najskuteczniejsze rozwiązania europejskie uznawane są modele niemiecki oraz skandynawski, z kolei największa satysfakcja pacjentów notowana jest w systemie francuskim.

• Kierunek rozwoju polskiego systemu opieki medycznej – działania te streścił w jednym zdaniu Konstanty Radziwiłł: „Obraliśmy ostry kurs na rynek, gdy tymczasem cały świat zmierza dokładnie w odwrotnym kierunku. Nawet liberalne Stany Zjednoczone coraz bardziej kontrolują sferę ochrony zdrowia".

• Sieć szpitali – stworzenie sieci placówek, które funkcjonowałyby na rynku niezależnie od ich wyniku ekonomicznego to konieczność, dzięki której zapewniłoby się gwarancję poczucia bezpieczeństwa pacjentów. Takie szpitale jak np. Centrum Zdrowia Dziecka czy Centrum Onkologii, pomimo tego, że nie są w stanie konkurować z placówkami działającymi na wolnym rynku, muszą istnieć i działać.

• Rola lekarzy rodzinnych – panuje zgoda co do tego, że należy wzmocnić ich pozycję w systemie opieki medycznej, ponieważ to oni mają najczęstszy kontakt z pacjentami i udzielają najwięcej konsultacji. Od sprawności ich działania zależy też przyszłość profilaktyki zdrowotnej. „Ale zaledwie 33 proc. lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej to lekarze rodzinni. W dodatku ciągle ogranicza się naszą rolę — warunki kontraktowania z NFZ pozwalają nam na wykorzystanie zaledwie 40 proc. naszych umiejętności i wiedzy" — podkreślała Joanna Zabielska-Cieciuch z Porozumienia Zielonogórskiego.

Źródło: „Puls Medycyny”