Wysoka efektywność produkcji uzupełnień protetycznych, do tego niskie koszty jednostkowe, wysoka jakość i powtarzalność procesu, automatyzacja wytwarzania prac – to główne zalety laserowych aktywnych metod wytwarzania, które znajdują zastosowanie w laboratorium protetycznym. Technik dentystyczny oszczędza zatem czas, pieniądze, a także lepiej eksploatuje potencjał pracowni protetycznej. Szczególnie przydatną dla protetyki stomatologicznej jest technologia SLS (M)/DMLS (ang. Selective Laser Sintering Melting lub Direct Metal Laser Sintering).

Metody SLS uznawane są za następców klasycznych metod odlewania. Doceniane powinny być za elastyczność pod względem możliwości użycia wielu różnych materiałów wykorzystywanych w praktyce stomatologicznej: ceramiki, tytanu czy stopów stomatologicznych. Jeśli porówna się ceny urządzeń pracujących w technologii wytwarzania SLS, okazuje się, że po analizie wszystkich za i przeciw można uznać je za konkurencyjne w odniesieniu na przykład do dużych frezarek.

SLS za wiele wad nie mają. Wymienia się tu brak możliwości wytwarzania elementów łącznikowych do mocowania podbudów na platformach implantów umieszczonych w jamie ustnej pacjenta spowodowany niemożnością precyzyjnego wytwarzania interfejsów implantologicznych. Jednak hybrydowa technologia wytwarzania okazuje się rozwiązaniem na wyeliminowanie nawet i tej niedogodności.