We współczesnej protetyce stomatologicznej bardzo duży nacisk kładziony jest na estetykę tworzonych prac. Odpowiednio uformowane i dobrane kolorystycznie uzupełnienie protetyczne nie tylko poprawia stan zdrowia jamy ustnej użytkownika, ale także podnosi znacząco jego samoocenę i zadowolenie z użytkowania protezy. Do osiągnięcia najlepszego wyniku pod względem estetycznym i funkcjonalnym znakomicie nadają się indywidualne wkłady koronowo-korzeniowe. W trakcie ich wykonywania należy zwrócić uwagę na następujące parametry:

• Długość – wpływa na właściwy rozkład naprężeń czynnościowych. Optymalny ich rozkład zapewnia na całej powierzchni długi wkład. Jeśli jest za krótki, może doprowadzić do niekorzystnej kumulacji naprężeń w strefie koronowej, czego skutkiem może być złamanie lub pęknięcie korzenia.

• Wzajemny stosunek do poszczególnych części – relacja długości części korzeniowej do koronowej ma zasadniczy wpływ na odporność wkładu na złamanie oraz jego utrzymanie przez długi okres. Najkorzystniejsza to 3:1 lub 2:1.

• Średnica – średnica nie powinna przekraczać 1/3 średnicy korzenia, gdyż nadmierne poszerzenie kanału korzeniowego może skutkować wzrostem naprężeń w okolicy szyjki i prowadzić do pękania korzenia.

• Kształt – część nośna powinna być ukształtowana prostopadle do długiej osi zęba, natomiast w zębach przednich powinna być ścięta skośnie przedsionkowa części zrębu korzenia w kierunku pionowym. Część korzeniowa wkładu powinna być uformowana w kształt stożka, walca lub teleskopu, przy czym stożek jest optymalnym rozwiązaniem, gdyż jego kształt jest podobny do zwężającego się kanału korzeniowego. Nie może jednak być on zbyt ostry – taki kształt może doprowadzić do pęknięcia korzenia. Cześć korzeniowa powinna mieć kształt owalny a nie okrągły – aby zapobiec obracaniu się wkładu podczas działania sił, które powstają podczas użytkowania uzupełnienia protetycznego. Zastosowanie wkładów okrągłych jest możliwe, ale powinny być one zaopatrzone w stabilizację.