Pomimo wysokiej przezierności i wynikającej z tego dużej estetyki ceramiki skaleniowej, materiał ten jest kruchy i bardzo mało odporny na pęknięcia. Jej wytrzymałość na pęknięcia szacowana jest na poziomie 80-100 MPa. Z tego powodu w ciągu ponad 80 lat stosowania tego materiału w technice dentystycznej wypracowano kilka metod na wzmocnienie tego materiału.

• Wzmocnienie leucytem – leucyt w ceramice pojawia się jako pozostałość po procesie wytwarzania w fabryce lub wskutek procesu wypalania w laboratorium. Zwiększenie liczby kryształu leucytu przekłada się na wzrost odporności mechanicznej. Zawartość kryształów leucytu w ceramice waha się między 35-45 proc. Ceramika wzmacniana leucytem jest podatna na działanie silnych kwasów, dlatego jeśli niewypalany materiał znajdzie się w kontakcie z kwasem, po wypaleniu właściwości ceramiki mogą ulec pogorszeniu.

• Wzmocnienie dwukrzemianem litu – znacząco poprawia odporność mechaniczną, nawet do 450 MPa.

• Wzmocnienie miką – tak udoskonalona ceramika charakteryzuje się odpornością na złamanie porównywalną do tej, jaka cechuje zębinę (ok. 230 MPa).

• Wzmocnienie tlenkiem glinu lub cyrkonu – dodatek tlenku glinu podnosi odporność mechaniczną ceramiki skaleniowej do ok. 450-600 MPa, dodatek cyrkonu – do ok. 700 MPa.

• Ceramika na bazie tlenku glinu – jej odporność na złamanie może osiągnąć 600 MPa. Wadą tego typu ceramik jest gorsza przezierność.

• Ceramika na bazie tlenku cyrkonu – ma największą odporność na złamanie ze wszystkich rodzajów ceramik skaleniowych, w niektórych pracach podaje się nawet wartości ok. 1500 MPa.

Źródło: Opracowanie własne